In mijn huis staat een tafel, een tafel die al een leven met mij meereist van huis naar huis. In haar oude houten nerven wonen verhalen. De verhalen van mijn boeken die ik aan haar zijde schreef, het zijn er inmiddels vierenveertig, en ik ben de tel kwijt geraakt hoeveel levenslegendes zij te horen heeft gekregen van mijn clienten. In al die jaren heeft ze nooit gezucht, zacht geluisterd, welwillend toegestaan hoe pennen op haar bast krasten, voeten tegen haar elegante poten duwden en nooit, werkelijk nooit, heeft ze geklaagd.

‘Wat doe je eigenlijk voor werk?’ vraagt hij. 
Hmm… een vraag die niet zo eenvoudig te beantwoorden is. Op mijn visitekaartje staat coach: maar eerlijk gezegd vind ik het een nietszeggend woord. ‘Coach zijn…? wat is dat eigenlijk?’
Het is immers een breed begrip maar goed, je moet toch iets bedenken om uit te leggen wat je doet maar eerlijk gezegd ben ik het niet. 

Hij kijkt mij ongeduldig aan, hij is een serieuze journalist en wacht op een antwoord. 
En zoekend naar het juiste woord spelen de levende dia’s uit het archief van mijn geheugen zich als een film af. De beelden van ruim vijfentwintig jaar iets zijn waar ik geen titel voor kan vinden. Dat klinkt toch uitermate vreemd? Tja, wat heb ik eigenlijk in die jaren gedaan? En dan overvalt mij een vleug van dierbaarheid. Je kent dat vast wel; opeens opent zich een vergeten lade met de meest ontroerende herinneringen. 

Ik denk aan de stille tranen, klamme handen, snotterende neuzen, mooie gesprekken over levens, verledens en hedens, maar ook over vergeten dromen, verloren idealen en laat ik vooral de teleurstellingen niet vergeten of vervlogen liefdes. 
Nee, mens zijn is niet altijd eenvoudig. Het leven kan soms vreemde dingen met ons doen waarin we even wankelen, dapper opstaan, en moedig proberen het leven weer lief te hebben. Maar werkelijk is niets mooier dan mensen weer tot bloei te zien komen. 

‘Nou…?’ vraagt hij.
‘Wellicht ben ik wel een tafeldame’, grap ik, maar hij begrijpt niet wat ik bedoel. En toch is het zo vreemd nog niet want ik ben goed gezelschap voor mensen die even een zetje nodig hebben, een luisterend oor of zomaar een troostende warme hand als het leven even harder waait dan je hebben kunt. 
Ik haal dapper adem want hij laat niet los voordat hij een titel heeft. 
‘Mag ik het je laten voelen wat ik doe?’ 

Hij schuift nu wat onrustig op zijn stoel want hé, we gaan nu toch niet wollig doen?
Nee, dat gaan we niet, stel ik hem gerust, maar als je wilt lees ik je ziel. Hij verslikt zich accuut. 
En gelijk heeft hij want in zijn beleving is het hocus pocus maar dat is het niet. Want in vergeten tijden woonde er in elk dorp een zielenlezer. Een verhalenman of vrouw waar je bij terecht kon voor vragen over de koers van je leven. 
Nee, geen toekomst of voorspellingen maar gewoon, zo gewoon, een antwoord op de meest belangrijke vraag die iemand zich kan stellen: ’Waarom leef ik, en waar draait het eigenlijk allemaal om?’ Ik leerde zielenlezen toen ik net twintig jaar oud was van een oude leraar, een rabbijn wars van religie maar zijn leerlingen zorgvuldig opleidde in de intelligentie van het leven en de ziel. En ja… hij was oprecht een zielenlezer, de allerbeste leraar in levensintelligentie en werden wij oude vrienden voor het leven. 

​Twee uur later staat hij bij de deur. Hij is stil, trekt zijn jas aan en ik zwaai hem uit. Hij mompelt nog iets en loopt weg. Ik sluit de deur en kijk de tafel aan: stel dat ze zou kunnen praten wat zou ze nu denken? En wat zal hij in hemelsnaam gaan schrijven? Want eerlijk is eerlijk: de pers steekt graag de draak als het over de ziel gaat. 
De bel gaat. Hij is teruggekomen, ’Pat, mag ik nog even binnenkomen? ik wil nog even niet huis.’ Ik lees de tranen in zijn ogen, zijn handen zijn nerveus. Hij schuift aan de tafel en vertelt zijn verhaal. Eerst met korte zinnen, de staccato van verdriet, en dan volgt de melodie van een trieste aria terwijl de dag plaats maakt voor een luwe avond. Het lijkt even alsof de tijd stil staat terwijl hij dapper zijn hart op de tafel legt en ongemerkt haar nerven aait. Alsof ze hem steun geeft, troost en bemoedigd, alsof ze wil zeggen: ’Laat het maar, vertel het me maar, doe maar en fluister ik je zacht toe dat elk afscheid in werkelijk een nieuw begin is.’ 

‘Wil je een glas wijn?’ vraag ik hem. Hij steekt een sigaartje op, loopt naar het water en kijkt over het riet. ‘Dank je wel,’ zegt hij, ‘mag ik nog even zo blijven zitten?’
‘Ik weet een woord voor wat jij doet’, grijnst hij, ‘jij houdt van mensen, misschien moet je dat maar eens op je visitekaartje zetten. Ik pak dankbaar zijn hand voor zo’n compliment en ja hij heeft gelijk… mensen zijn mijn absolute liefde. 
We drinken nog een tweede glas, hij krijgt weer wat kleur in zijn gezicht. 
Later bij de deur kijkt hij mij aan: ’Mijn verhaal is toch wel veilig bij jou?’ 


In mijn huis staat een tafel. Haar blad is van hout en ze heeft vier stoere poten en ongemerkt leeft ze stil haar leven. Maar ooit is ze gebouwd in liefde, geschaafd uit een grote boom. Een boom die kennelijk verstand had van het leven en een mooie bestemming zocht. Ik zou oprecht een boek over haar kunnen schrijven maar weet je wat het is? Alle verhalen zijn veilig bij haar want ze praat niet.
 ​

Everybody's got a little outlaw in 'em
Ohhh wat heerlijk: we hebben weer een stevige vleug Herman Brood in Nederland. Niets geen aangepast gedrag, gewoon lekker ruig rebels, maling aan dronken naatje, en als het deze oer Nederlandse ‘Prince’ niet bevalt dan ben je de eerste die het weet. Geef nou toe dat dit uitermate verfrissend is, toch? 

Heartbeat beating to a rock 'n' roll rhythm, yeah
En net als mijn dierbare overleden vriend Herman Brood ( met wie ik twee jaar een atelier deelde in het hart van Amsterdam) doet Waylon aan krumping. Eén van mijn dierbaarste herinneringen aan Herman was dat hij tijdens het schilderen niet stil kon staan: ‘the hearbeating rock’ ging loeihard op, en bewoog hij zijn lijf op een dergelijke manier dat ik vreesde dat hij een acute aanval van obstipatie had. 

Yeah, that rebel fights inside of you 
Krumping is namelijk ‘streetdancing’, je lijf de ruimte te geven om te bewegen zoals het wil bewegen zonder restricties of regels zodat de rebel in jou los kan gaan. En ik hoop zo dat Waylon een voorbeeld neemt aan Herman want als die los ging, nou… dan ging ie los!
Hemd uit, broek uit en stond hij met zijn magere achterwerk te krimpen en te krumpen terwijl de verf alle kanten opvloog, terwijl hij alles (en dan bedoel ik dan ook letterlijk alles) als penseel gebruikte als hij op dreef was. 

Between whiskey, and water, and to wine
Ik ben Waylon een aantal keren in de plaatselijke kroeg tegengekomen en zoals hij zingt kan hij ook zuipen: ook dat deelt hij dus met vriend Herman en als je dan mazzel hebt krijg je zo’n verblindende knipoog. Ja, die fameuze knipoog bracht Nederland samen met Ilse, ‘the beauty and the beast’, van de lage landen naar de tweede plaats. En wie zat er niet ademloos te kijken naar dit ronduit sexy exemplaar met hartverzakkende zwoele blik; ik viel accuut van de bank.

That's when you gotta learn to stand up tall
Maar dit keer moet de ‘beast’ het zonder de ‘beauty’ doen en eerlijk gezegd had hij het zo moeten houden want hij kan het moeiteloos alleen. Ik hou mijn hart vast voor zijn krumpende vrienden maar eerlijk is eerlijk, waar wij in het brave Nederland even aan moeten wennen, is dat Waylon niet gewoon een zanger is maar een kunstenaar. Nee, we kunnen hem niet vergelijken met een zoet geparfumeerd blond meisjesidool en gaat hij ons vast en zeker laten zien hoe de rebel los gaat. 

Blood on their boots and their back up buckle
Heb je het overigens al geprobeerd? Ik wel! Het nummer kan je namelijk ernstig verleiden om te krumpen. Maar dan moet je het wel echt keihard zetten, indien gewenst bh uit, broek of rok uit, en gewoon hopsen zoals je lijf het wilt. Doe dan wel even de gordijnen dicht zodat de buren niet bezorgd de eerste hulp bellen maar jeetje… het is beter dan therapie. Je wordt er verdorie echt rebels van! 

Nou Waylon, zet hem op. Ik hoop dat je pril zwangere Nina Hagen in de zaal zit, en koester de woorden van vriend Herman:’ Ze kunnen beter over je fiets lullen dan over je lul fietsen ( ja het is echt een beroemde uitspraak van hem) en alsjeblieft wil je het niet vergeten? De knipoog, echt doen hoor voor alle vrouwen van Nederland. En wie weet krumpt heel Nederland wel met je mee want we kunnen met ons braafheid echt best een flinke dosis rebelsheid gebruiken. 

Patty Harpenau ​

Er is een nevelland waar alle oude jaren rusten, in het geheugen van Tijd wordt immers alles bewaard en nee, geen levensverhaal gaat ooit verloren, hooguit even vergeten of uit het zicht, en
sluimeren alle herinneringen zacht in de zoete schaduw van eeuwigheid.
Zo wonen alle jaren samen, stromen geleefde dagen en nachten, seizoenen en maanden weer terug naar de verhalenzee. Bijna allemaal, met uitzondering van hen die naar de adem van duisternis rieken, te donker zijn om herbeleefd te mogen worden en pas nadat ze zorgvuldig gewassen zijn, ontdaan van zwart- en galligheid, worden ze weggebracht en voor altijd begraven. 

Maar daarentegen worden de mooiste verhalen bovenop gelegd zodat ze als eerste gekozen zullen worden door verlangende harten die op zoek zijn naar een nieuw sprankelend jaar.
Want een mooi verhaal wil immers niets lievers dan ontwaken, opnieuw leven, met het elan en het parfum van liefde en het enige waar het op wacht is een fluistering, of wellicht een verzuchtende zucht, die de sluimerende dekens over dommelende woorden kan openslaan.
En zo gebeurde het dat er op aarde een vrouw, het was bijna de wisseling van tijd, met een hoopvolle hunkering verlangde naar een nieuw jaarverhaal. Ze zocht niet zomaar een legende; ze wilde het mooiste jaar uit haar leven beleven.
Dezelfde nacht droomde ze van een eeuwige bibliotheek, ergens achter de nevelen, in een land met zwevende boekentorens en in haar heldere slaap liep ze door de eindeloze gangen der slapende verhalen.  

Zachtjes om de rust niet te verstoren speurde ze door het gouden archief. Elk jaar lag keurig op de juiste plek, op naam en data gearchiveerd, en het enige dat ze hoefde te doen om een verhaal te doen ontwaken was het openen van een lade. Ze probeerde het voorzichtig, met verheugende en nieuwsgierige vingers schoof ze zomaar een laatje open. En zo waar, hier ontsnapten de eerste wervelende beelden als verhalende fotofilms in de lucht. Geschrokken schoof ze het dicht want dit was niet het verhaal dat ze zocht.  
Ze probeerde een volgend laatje, toen nog maar één, en zo volgden er meer.  De ruimte vulde zich met zwierende geschiedenissen van levens van weleer en tot haar schrik veranderde de hal tot een wervelende kakofonie van verhalen die niet meer wisten tot welk laatje ze behoorden. 

Het kon niet anders dan dat dit niet onopgemerkt zou blijven door de Verhalenvanger. In de haast vergat hij zijn gouden pantoffels, de lange ongevlochten baard wapperde achter hem aan, toen hij briesend de geopende schuiven ontdekte. Met een ferme inademing blies hij de verhalensymfonie bij elkaar en verborg ze voor nu maar even in een kist.
Hij vond haar verscholen onder de tafel, klaar om zijn woede te foeteren, maar toen hij haar geschrokken tranen zag met stamelende verontschuldigden smolt zijn ergernis. 
Ze probeerde nog flink te zijn, de eerste waterlanders weg te slikken,  maar het verhaal van haar jaar kon niet meer wachten en snikkend stortte ze haar hart bij hem uit. Het werd stil in de oneindige bibliotheek en alle hemelse oren bogen zich voorover om het verhaal van haar dagen te horen. 

Ze snikte en trilde, de zinnen vlogen als vanzelf, ze kon de wervelende woordenstorm niet meer weerhouden en terwijl ze vertelde over het moeilijkste jaar uit haar leven ving hij de letters op tot een lange brief, rustig wachtend tot ze was uitverteld. Het was die nacht dat op aarde het hemelwater bleef regenen want ontroerd weende de hemel met haar mee. 
Hij gaf haar een lint en het beschreven perkament. Ze rolde het stevig op en met een dubbele vaste knoop sloot ze haar verhaal. Ze wilde het eigenlijk verbranden maar hij legde haar uit dat geen enkel verhaal ooit vernietigd mag worden maar verbande het wel naar de plek waar verhalen nooit meer geopend mogen worden. 

‘En nu,’ vroeg hij haar, ‘welk avontuur zou je komend jaar willen gaan leven?’ Achter haar hoorde ze de verhalen fluisteren, haar verlokken en verleiden. Maar hij duwde hun letters resoluut weg want het mooiste jaar uit een leven kun je alleen maar zelf schrijven.
’Zoals je hebt kunt reizen met je verbeelding naar je herinneringen, zo kun je ook een heldere weg vinden naar een toekomst, of beter gezegd toekomsten met eindeloze mogelijkheden. Denk niet in enkelvoud als je het mooiste zoekt maar gebruik de imaginatie van meervoud.
Pas dan openen zich de uitkomsten die op je wachten want net als bij alle verhalen die geschreven staan popelen ze om uitgenodigd te worden zodat ze zichtbaar mogen worden. 
Dus vertel mij hoe jouw mooiste jaar eruit zal zien.’ 

En zo droomde zij… en hij tekende met haar mee… en daar waar ze te bescheiden was vulde hij het voor haar aan met een extra lakje goud, en een extra vleugje liefde, en een extra toefje overvloed, en een extra geurtje geluk, en toen alles geschreven stond,  bracht hij haar moe gedroomd weer zachtjes terug naar bed en aaide zacht haar droom weg. 

Ze ontwaakte op 1 januari 2018, zowaar met een lichter hart dan ooit tevoren en zong zij met heldere stem zomaar woorden die ze nooit eerder had gebruikt. Ze moest er een beetje verlegen van lachen maar ach… alles voelde zo nieuw, zo kostbaar groots, alsof het licht opeens zo anders leek en de schaduw zich voorgoed had verscholen. 

Wat ze zong?
Moge alles wat bij mij hoort, in overvloed en in liefde, mij omarmen. Opdat ik een lichtje kan zijn voor iedereen die op zoek is naar oneindige mogelijkheden. 
​
Ik wens je een prachtig en mooi nieuwjaar 
Patty Harpenau
31 december 2017 

​

Daar lig je dan… Jij met je gouden kaft, glanzend glad papier en zoveel woorden.  
Je kijkt mij aan alsof je zegt: ‘Nou, is dit wat je wilt? Wat je te zeggen en te delen hebt?
Vooruit dan maar, laat mij maar ademen want ik ben dol op meereizen in diepe jaszakken en versleten tassen. En oh, ik geniet zo van zachte handen die mijn nerven aaien, of de warme blik van lezende ogen, of wellicht wel een bulderende lach en wie weet, hier en daar een ontroerde traan. 
Ik lig zo graag geduldig te wachten op een nachtkastje tot ik weer geopend zal worden en dan fluister ik onhoorbaar om de slaper niet te storen iets liefs in een oor. Ja, daar droom ik van, want wat is een boek zonder lezer, nietwaar? Maar nu ik je toch spreek, heb ik nog een vraag aan jou; weet je het zeker? Ben je klaar voor want in mij woont jouw leven. En iedereen die mij leest weet wie jij bent.’ 

Ja, ik weet het zeker, lief boek van mij.
Ik schreef jou in de luwte van de zomer, in de stilte van de nacht, toen hielden wij elkaar gezelschap. Niemand die ons kon storen, er was een heilig verbond tussen de schrijver en dat wat geschreven wilde worden. Zo leerden wij elkaar kennen, een eerste prille vriendschap, vervolgens een opwindende verliefdheid en daar kwam het aroma van liefde tussen jou en mij, een bries met het parfum van inspiratie.
De eerste woorden kwamen langzaam, maar toen jij echt begon te spreken vlogen mijn vingers sneller, steeds sneller, tot ik zelf niet meer wist wat ik schreef. Zo gaat dat nu eenmaal als je schrijft met bezieling, dan vervaagt de buitenwereld en is er niets om te horen, of te voelen, of te weten, noch te willen. Er restte mij niets anders dan de stille overgave aan El Duende, de innerlijke schrijverswind. Zo werd jij geboren. 
Ja, ik weet het heel zeker, geen twijfel over mogelijk. 

Maar vandaag hou ik je nog even thuis. Nog een dag ben jij van mij, van niemand anders. Morgen mag je weg en zul jij je weg vinden zoals elk boekenkind dat doet. Maar vannacht gaan jij en ik nog even samen zitten, beloof ik je dat ik je nerven zal kietelen, je gouden kaft zal strelen tot je mij giechelend vraagt om te stoppen. Nog even zal ik je wiegen, zijn jij en ik samen, en zal ik je vertellen dat ik van je hou.  

‘Psst,’ fluister jij, ‘ik ben een beetje bang voor het donker. Stel je voor dat ik maandenlang ‘s nachts in een verlaten winkel op een plank moet liggen. Het lijkt mij zo onverdraaglijk eenzaam en ik zal jou zo dierbaar missen.’ 

Ja lief boek, ik kan je niet beloven dat je soms even moet wachten tot je naar een liefdevol huis wordt meegenomen. Maar ongetwijfeld zal dat gebeuren, want je bent een gouden boek en een zegen voor elk verlangend hart en steeds zal iemand weer van je houden. Het zal vast niet lang duren. Nee, echt niet lang. En mocht je eenzaam zijn, adem dan maar en weet dat wat in liefde geschreven is, altijd in liefde zal worden ontvangen. 

​