Ik ontdekte haar naam per toeval. Zomaar omdat ik googelde op mijn achternaam op zoek naar verre neven of nichten in het buitenland. Op een zwarte achtergrond dook zij in witte letters op. Haar naam staat gegraveerd in het Joodse monument met de trieste dag dat zij in Auschwitz het leven verliet. Ik wist van haar bestaan maar desondanks benam de zin op het scherm mij de adem en verscheen zij in mijn leven.

Het liet mij niet meer los want wie was zij geweest als ze de kans had gekregen om haar leven te mogen leven? Ik belde mijn oudste broer, vierentachtig jaar oud, en ging samen met mijn zus op bezoek. Zijn geheugen werd een zegen en op weg naar huis wist ik dat er een boek was geboren. Ik kroop in de huid van de hoofdpersoon, Rachel Samuel, en de eerste letters vlogen op papier. Het voorecht van een schrijver is om onvertelde verhalen aan elkaar te vlechten, personages te verbeelden of zelfs te lenen uit mijn eigen familie en ik gaf Rachel een woordenvleug uit mijn eigen leven. 

Zo werd ik de verteller van dit verhaal. Nee, niet de auteur, noch de romancier. De schrijver zelf is de geschiedenis van deze familie. Het is een legende, geschreven met de inkt van levende tijd en het slepende ritme van het lento. 
Ik vond de memoires van haar en van mijn vader in een verwaarloosde lade. Als een vergeten muziekstuk lagen ze te wachten tot er een eerste zucht zou komen die het stof ervan af zou blazen, dan een nieuwsgierige hand om de vergeelde kaften te openen en vervolgens een stem om verlaten zinnen leven in te fluisteren. 
Het begon allemaal op de eerste dag van mijn leven. Nee, het begon eerder, bij mijn vaders leven, en mijn grootvaders, of wellicht al ver daarvoor. Het stond al geschreven, het was al geleefd – en daarmee werd ik ongewild en onbedoeld de vloeistof waarmee een verhaal geschreven wordt. 
Rachel Samuel 

Muziek is onmisbaar voor mij, het brengt tijdens het schrijven de melodie tussen zinnen in. Op de klanken van Zwarte Riek reisde ik in het eerste deel, voor en tijdens de jaren van de Tweede Wereldoorlog, mee met de hoofdpersonen naar een Amsterdam dat huilde waar het eens had gelachen. 
Tante Leen en Johnny Jordaan zongen hun repertoire in het tweede deel bij een Amsterdam dat weer ontwaakte. De lievelingsmuziek van mijn Jordanese oma Dien die een hoofdrol kreeg in de roman. 
Het was de hese stem van Herman Brood die mij deed belanden in de hippietijd en de kunstenaarskroeg op de hoek. Ik danste de tango op weg naar Buenos Aires om de verloren broer te zoeken die was geroofd in het kamp en stampte mee met de Klezmer-muziek over de groene heuvels van Tel Aviv om haar familie te ontmoeten. 

Jeetje, dacht ik, wat een verhaal. Ja, het is in romanvorm geschreven om de privacy van de familie te beschermen, maar ik kan je uit betrouwbare bronnen vertellen dat ze allemaal hebben geleefd of nog in leven zijn. De herinnering aan haar staat nu gedrukt en haar bestaan is met geen gum uit te wissen. Met vertellende zinnen heb ik de vuile familiewas gewassen met de vlekkebleek van hoopvol begrip en de wasverzachter van vergeving. Ter verdediging zal ik zeggen dat ik haar onvoltooide leven eer aan moest doen.

Tja… het staat nu allemaal geschreven of zoals mijn oma Dien zou zeggen: ‘Toe maar Sjeintje, doe maar want jij bent oma’s wijffie. Gewoon dapper zijn, gedane zaken nemen geen keer en je kunt ze nog altijd vertellen dat ze het lazarus kunnen krijgen. Zo doen we dat in de Jordaan.’

Ik was zes jaar oud. De juf leek angstig groot en streng en dat was ze ook. We kregen een schriftje en op de kaft moesten we keurig tussen de lijntjes onze naam opschrijven. 
Ik aaide over dit nieuwe bezit, rook verheugd de geur van vers papier en schreef op het voorblad mijn naam: Pipi Langkous. 
Ze was namelijk mijn heldin en droomde ik om ooit zo wijs als haar te worden want als ze een moeilijk onderwerp tegenkwam ging ze op haar hoofd staan want dan zag de wereld en daarmee de oplossing er anders uit. Eerlijk gezegd was ik een Pipi: ik droeg gekleurde sokken, het liefst verschillend van rechts naar links, en mijn vader strikte knalroze strikken in mijn rode haar.

De juf keek naar mijn kaft, las de naam; zij zo hoog van boven, ik zo klein, en ademde ze haar verachting over mij uit en verbande mij naar de gang. De klas lachte hard en ik verbeet het traanvocht van mijn jeugdverdriet. Nee, ik gunde haar mijn tranen niet. 
Op de gang nam ik wraak, verhing ik alle jassen en knoopte ik de mouwen stevig aan elkaar. 
Ze greep mij bij mijn oor, sleurde mij stikkend van haar drift naar de kamer van de oppergod meester die mijn vader belde om mij op te halen. Ik moest wachten op de gang maar hoorde elk woord; ik kon niet schrijven, ik was niet gehoorzaam en het zou vast later echt heel slecht met mij aflopen als ik mijn leven niet zou beteren. 

Thuis kroop ik tussen de voorpoten van mijn hond en vertelde ik hem over mijn verdriet. Hij luisterde, knuffelde mij warm en veilig en zwaaide bemoedigend met zijn staart. De staart waarachter ik mijn eerste stapjes had leren lopen. Met ijzer geduld bleef hij wachten tot ik een tweede stap zou zetten, een derde en een vierde tot ik een maand later met hem zou rennen. 
De juf zou de nachtmerrie uit mijn jeugd blijven en overigens ik ook die van haar want elke bestraffing van haar zou ik belonen met een wederdienst. 

Maar de geschiedenis zou zich herhalen, want er kwam een dag dat ik mijn jongste naar school zou brengen en werd ik na een aantal dagen al gebeld. Ik keek recht in de ogen van een moderne oppergodin die haar school met ijzeren hand bestuurde. 
‘Heeft U verstand van de ziel?’ vroeg ik haar. 
Ze keek mij snierend aan: ‘Mevrouw aan dit soort zaken doen we hier niet’ 
‘Dat zou U wel moeten doen, pareerde ik, ‘U zou uw leerlingen moeten leren wat hun gave is en uniciteit in plaats om van iedereen even lange patatjes te maken. Wellicht heeft U de ambitie om uw leerlingen voor te bereiden op een carrière maar wat leert U hen over hun eigen creatie? Over hun potentieel, het talent en hun dromen en idealen.’
Ze verzuchtte: ’Mijn doel is om de kinderen voor te bereiden op de maatschappij en uw zoon luistert niet.’ 
‘Mijn zoon luistert wellicht niet naar U maar hij luistert wel degelijk, hij luistert naar wat zinvol is en naar onzin luistert hij niet. Dus zou het wellicht interessant zijn om uit te vinden wat hij interessant vindt om te horen.’ 

Tja… een gesprek tussen het ego en de ziel gaat vaak niet goed, ‘When the ego talks the soul walks’, en andersom. Ik begreep haar starheid want helaas wordt het begrip spiritualiteit te vaak verward met wolligheid of met spiritisme en is het zo jammer, zo ongelofelijk jammer, dat het begrip ziel niet goed wordt begrepen. Want op de ziel, de blauwdruk van een mens, staat het levensdoel, het talent en de gave geschreven. 
De wereld is namelijk niet een ruimte waarin jij zou moeten passen. Het zou andersom moeten zijn: De wereld is een ruimte die zich aan jou aanpast en de grootste kracht die een mens heeft om zijn eigen wereld te creëren is de intelligentie van verbeelding. Want onze gedachten en ideeën scheppen letterlijk onze mogelijkheden. 
En leren kinderen denkpatronen die eerder onmogelijkheden creëren dan andersom. Zo moeten we veel leren, hard werken, nog meer doen om van ons leven een succes te maken. Dat dit onjuist is blijkt uit het feit dat mensen die uitblinken niets anders doen dan hun eigen talent leven en daarmee hun potentieel ontwikkelen. 
Wil dat zeggen dat een mens niet zou moeten leren? Nee, dat zeg ik niet. Maar een mens zou eerst moeten leren wie hij is en dat vervolgens ontwikkelen. 

Ik ben de juf uit mijn jeugd eigenlijk dankbaar. Zij leerde mij hoe het niet moest en dat is een uitermate nuttige cursus. Zij heeft in mijn hart het eerste zaadje geplant om een spiritueel leraar te worden en is mijn vak werkelijk zo prachtig om te doen. Er is niets mooiers dan mensen te helpen bij de ontdekking wie ze zijn, hun hoofd los te maken van denkpatronen en ze de intelligentie van verbeelding te leren zodat ze inderdaad ontdekken dat de wereld een ruimte is die zich aan hen aanpast. 

En jij, lezende ogen van deze blog, mag ik je een vraag stellen? Wie was jij? Een Pipi Langkous of een Alice in Wonderland? Een Lancelot of een magische Gandalf? Of wie weet wel een Harry Potter. Ik hoop met heel mijn hart dat je dat bent gebleven en dat je dat niet op de lagere school bent kwijtgeraakt. 
Ach… het is nooit te laat toch? Je kunt het je altijd weer herinneren. En dan? Ja dan… ga je doen waar je van houdt, wat bij je past en het doel van je leven is geen uiterlijk doel, het is niets anders dan een ferm besluit welke ervaring jij eerst wilt leven en dan delen.
Het is niet zo moeilijk als het lijkt: doe net als Pipi Langkous. Ga gewoon op je hoofd staan en bekijk de wereld van een compleet andere kant. 
​
liefs, Patty Harpenau

In mijn huis staat een tafel, een tafel die al een leven met mij meereist van huis naar huis. In haar oude houten nerven wonen verhalen. De verhalen van mijn boeken die ik aan haar zijde schreef, het zijn er inmiddels vierenveertig, en ik ben de tel kwijt geraakt hoeveel levenslegendes zij te horen heeft gekregen van mijn clienten. In al die jaren heeft ze nooit gezucht, zacht geluisterd, welwillend toegestaan hoe pennen op haar bast krasten, voeten tegen haar elegante poten duwden en nooit, werkelijk nooit, heeft ze geklaagd.

‘Wat doe je eigenlijk voor werk?’ vraagt hij. 
Hmm… een vraag die niet zo eenvoudig te beantwoorden is. Op mijn visitekaartje staat coach: maar eerlijk gezegd vind ik het een nietszeggend woord. ‘Coach zijn…? wat is dat eigenlijk?’
Het is immers een breed begrip maar goed, je moet toch iets bedenken om uit te leggen wat je doet maar eerlijk gezegd ben ik het niet. 

Hij kijkt mij ongeduldig aan, hij is een serieuze journalist en wacht op een antwoord. 
En zoekend naar het juiste woord spelen de levende dia’s uit het archief van mijn geheugen zich als een film af. De beelden van ruim vijfentwintig jaar iets zijn waar ik geen titel voor kan vinden. Dat klinkt toch uitermate vreemd? Tja, wat heb ik eigenlijk in die jaren gedaan? En dan overvalt mij een vleug van dierbaarheid. Je kent dat vast wel; opeens opent zich een vergeten lade met de meest ontroerende herinneringen. 

Ik denk aan de stille tranen, klamme handen, snotterende neuzen, mooie gesprekken over levens, verledens en hedens, maar ook over vergeten dromen, verloren idealen en laat ik vooral de teleurstellingen niet vergeten of vervlogen liefdes. 
Nee, mens zijn is niet altijd eenvoudig. Het leven kan soms vreemde dingen met ons doen waarin we even wankelen, dapper opstaan, en moedig proberen het leven weer lief te hebben. Maar werkelijk is niets mooier dan mensen weer tot bloei te zien komen. 

‘Nou…?’ vraagt hij.
‘Wellicht ben ik wel een tafeldame’, grap ik, maar hij begrijpt niet wat ik bedoel. En toch is het zo vreemd nog niet want ik ben goed gezelschap voor mensen die even een zetje nodig hebben, een luisterend oor of zomaar een troostende warme hand als het leven even harder waait dan je hebben kunt. 
Ik haal dapper adem want hij laat niet los voordat hij een titel heeft. 
‘Mag ik het je laten voelen wat ik doe?’ 

Hij schuift nu wat onrustig op zijn stoel want hé, we gaan nu toch niet wollig doen?
Nee, dat gaan we niet, stel ik hem gerust, maar als je wilt lees ik je ziel. Hij verslikt zich accuut. 
En gelijk heeft hij want in zijn beleving is het hocus pocus maar dat is het niet. Want in vergeten tijden woonde er in elk dorp een zielenlezer. Een verhalenman of vrouw waar je bij terecht kon voor vragen over de koers van je leven. 
Nee, geen toekomst of voorspellingen maar gewoon, zo gewoon, een antwoord op de meest belangrijke vraag die iemand zich kan stellen: ’Waarom leef ik, en waar draait het eigenlijk allemaal om?’ Ik leerde zielenlezen toen ik net twintig jaar oud was van een oude leraar, een rabbijn wars van religie maar zijn leerlingen zorgvuldig opleidde in de intelligentie van het leven en de ziel. En ja… hij was oprecht een zielenlezer, de allerbeste leraar in levensintelligentie en werden wij oude vrienden voor het leven. 

​Twee uur later staat hij bij de deur. Hij is stil, trekt zijn jas aan en ik zwaai hem uit. Hij mompelt nog iets en loopt weg. Ik sluit de deur en kijk de tafel aan: stel dat ze zou kunnen praten wat zou ze nu denken? En wat zal hij in hemelsnaam gaan schrijven? Want eerlijk is eerlijk: de pers steekt graag de draak als het over de ziel gaat. 
De bel gaat. Hij is teruggekomen, ’Pat, mag ik nog even binnenkomen? ik wil nog even niet huis.’ Ik lees de tranen in zijn ogen, zijn handen zijn nerveus. Hij schuift aan de tafel en vertelt zijn verhaal. Eerst met korte zinnen, de staccato van verdriet, en dan volgt de melodie van een trieste aria terwijl de dag plaats maakt voor een luwe avond. Het lijkt even alsof de tijd stil staat terwijl hij dapper zijn hart op de tafel legt en ongemerkt haar nerven aait. Alsof ze hem steun geeft, troost en bemoedigd, alsof ze wil zeggen: ’Laat het maar, vertel het me maar, doe maar en fluister ik je zacht toe dat elk afscheid in werkelijk een nieuw begin is.’ 

‘Wil je een glas wijn?’ vraag ik hem. Hij steekt een sigaartje op, loopt naar het water en kijkt over het riet. ‘Dank je wel,’ zegt hij, ‘mag ik nog even zo blijven zitten?’
‘Ik weet een woord voor wat jij doet’, grijnst hij, ‘jij houdt van mensen, misschien moet je dat maar eens op je visitekaartje zetten. Ik pak dankbaar zijn hand voor zo’n compliment en ja hij heeft gelijk… mensen zijn mijn absolute liefde. 
We drinken nog een tweede glas, hij krijgt weer wat kleur in zijn gezicht. 
Later bij de deur kijkt hij mij aan: ’Mijn verhaal is toch wel veilig bij jou?’ 


In mijn huis staat een tafel. Haar blad is van hout en ze heeft vier stoere poten en ongemerkt leeft ze stil haar leven. Maar ooit is ze gebouwd in liefde, geschaafd uit een grote boom. Een boom die kennelijk verstand had van het leven en een mooie bestemming zocht. Ik zou oprecht een boek over haar kunnen schrijven maar weet je wat het is? Alle verhalen zijn veilig bij haar want ze praat niet.
 ​

Everybody's got a little outlaw in 'em
Ohhh wat heerlijk: we hebben weer een stevige vleug Herman Brood in Nederland. Niets geen aangepast gedrag, gewoon lekker ruig rebels, maling aan dronken naatje, en als het deze oer Nederlandse ‘Prince’ niet bevalt dan ben je de eerste die het weet. Geef nou toe dat dit uitermate verfrissend is, toch? 

Heartbeat beating to a rock 'n' roll rhythm, yeah
En net als mijn dierbare overleden vriend Herman Brood ( met wie ik twee jaar een atelier deelde in het hart van Amsterdam) doet Waylon aan krumping. Eén van mijn dierbaarste herinneringen aan Herman was dat hij tijdens het schilderen niet stil kon staan: ‘the hearbeating rock’ ging loeihard op, en bewoog hij zijn lijf op een dergelijke manier dat ik vreesde dat hij een acute aanval van obstipatie had. 

Yeah, that rebel fights inside of you 
Krumping is namelijk ‘streetdancing’, je lijf de ruimte te geven om te bewegen zoals het wil bewegen zonder restricties of regels zodat de rebel in jou los kan gaan. En ik hoop zo dat Waylon een voorbeeld neemt aan Herman want als die los ging, nou… dan ging ie los!
Hemd uit, broek uit en stond hij met zijn magere achterwerk te krimpen en te krumpen terwijl de verf alle kanten opvloog, terwijl hij alles (en dan bedoel ik dan ook letterlijk alles) als penseel gebruikte als hij op dreef was. 

Between whiskey, and water, and to wine
Ik ben Waylon een aantal keren in de plaatselijke kroeg tegengekomen en zoals hij zingt kan hij ook zuipen: ook dat deelt hij dus met vriend Herman en als je dan mazzel hebt krijg je zo’n verblindende knipoog. Ja, die fameuze knipoog bracht Nederland samen met Ilse, ‘the beauty and the beast’, van de lage landen naar de tweede plaats. En wie zat er niet ademloos te kijken naar dit ronduit sexy exemplaar met hartverzakkende zwoele blik; ik viel accuut van de bank.

That's when you gotta learn to stand up tall
Maar dit keer moet de ‘beast’ het zonder de ‘beauty’ doen en eerlijk gezegd had hij het zo moeten houden want hij kan het moeiteloos alleen. Ik hou mijn hart vast voor zijn krumpende vrienden maar eerlijk is eerlijk, waar wij in het brave Nederland even aan moeten wennen, is dat Waylon niet gewoon een zanger is maar een kunstenaar. Nee, we kunnen hem niet vergelijken met een zoet geparfumeerd blond meisjesidool en gaat hij ons vast en zeker laten zien hoe de rebel los gaat. 

Blood on their boots and their back up buckle
Heb je het overigens al geprobeerd? Ik wel! Het nummer kan je namelijk ernstig verleiden om te krumpen. Maar dan moet je het wel echt keihard zetten, indien gewenst bh uit, broek of rok uit, en gewoon hopsen zoals je lijf het wilt. Doe dan wel even de gordijnen dicht zodat de buren niet bezorgd de eerste hulp bellen maar jeetje… het is beter dan therapie. Je wordt er verdorie echt rebels van! 

Nou Waylon, zet hem op. Ik hoop dat je pril zwangere Nina Hagen in de zaal zit, en koester de woorden van vriend Herman:’ Ze kunnen beter over je fiets lullen dan over je lul fietsen ( ja het is echt een beroemde uitspraak van hem) en alsjeblieft wil je het niet vergeten? De knipoog, echt doen hoor voor alle vrouwen van Nederland. En wie weet krumpt heel Nederland wel met je mee want we kunnen met ons braafheid echt best een flinke dosis rebelsheid gebruiken. 

Patty Harpenau ​

Er is een nevelland waar alle oude jaren rusten, in het geheugen van Tijd wordt immers alles bewaard en nee, geen levensverhaal gaat ooit verloren, hooguit even vergeten of uit het zicht, en
sluimeren alle herinneringen zacht in de zoete schaduw van eeuwigheid.
Zo wonen alle jaren samen, stromen geleefde dagen en nachten, seizoenen en maanden weer terug naar de verhalenzee. Bijna allemaal, met uitzondering van hen die naar de adem van duisternis rieken, te donker zijn om herbeleefd te mogen worden en pas nadat ze zorgvuldig gewassen zijn, ontdaan van zwart- en galligheid, worden ze weggebracht en voor altijd begraven. 

Maar daarentegen worden de mooiste verhalen bovenop gelegd zodat ze als eerste gekozen zullen worden door verlangende harten die op zoek zijn naar een nieuw sprankelend jaar.
Want een mooi verhaal wil immers niets lievers dan ontwaken, opnieuw leven, met het elan en het parfum van liefde en het enige waar het op wacht is een fluistering, of wellicht een verzuchtende zucht, die de sluimerende dekens over dommelende woorden kan openslaan.
En zo gebeurde het dat er op aarde een vrouw, het was bijna de wisseling van tijd, met een hoopvolle hunkering verlangde naar een nieuw jaarverhaal. Ze zocht niet zomaar een legende; ze wilde het mooiste jaar uit haar leven beleven.
Dezelfde nacht droomde ze van een eeuwige bibliotheek, ergens achter de nevelen, in een land met zwevende boekentorens en in haar heldere slaap liep ze door de eindeloze gangen der slapende verhalen.  

Zachtjes om de rust niet te verstoren speurde ze door het gouden archief. Elk jaar lag keurig op de juiste plek, op naam en data gearchiveerd, en het enige dat ze hoefde te doen om een verhaal te doen ontwaken was het openen van een lade. Ze probeerde het voorzichtig, met verheugende en nieuwsgierige vingers schoof ze zomaar een laatje open. En zo waar, hier ontsnapten de eerste wervelende beelden als verhalende fotofilms in de lucht. Geschrokken schoof ze het dicht want dit was niet het verhaal dat ze zocht.  
Ze probeerde een volgend laatje, toen nog maar één, en zo volgden er meer.  De ruimte vulde zich met zwierende geschiedenissen van levens van weleer en tot haar schrik veranderde de hal tot een wervelende kakofonie van verhalen die niet meer wisten tot welk laatje ze behoorden. 

Het kon niet anders dan dat dit niet onopgemerkt zou blijven door de Verhalenvanger. In de haast vergat hij zijn gouden pantoffels, de lange ongevlochten baard wapperde achter hem aan, toen hij briesend de geopende schuiven ontdekte. Met een ferme inademing blies hij de verhalensymfonie bij elkaar en verborg ze voor nu maar even in een kist.
Hij vond haar verscholen onder de tafel, klaar om zijn woede te foeteren, maar toen hij haar geschrokken tranen zag met stamelende verontschuldigden smolt zijn ergernis. 
Ze probeerde nog flink te zijn, de eerste waterlanders weg te slikken,  maar het verhaal van haar jaar kon niet meer wachten en snikkend stortte ze haar hart bij hem uit. Het werd stil in de oneindige bibliotheek en alle hemelse oren bogen zich voorover om het verhaal van haar dagen te horen. 

Ze snikte en trilde, de zinnen vlogen als vanzelf, ze kon de wervelende woordenstorm niet meer weerhouden en terwijl ze vertelde over het moeilijkste jaar uit haar leven ving hij de letters op tot een lange brief, rustig wachtend tot ze was uitverteld. Het was die nacht dat op aarde het hemelwater bleef regenen want ontroerd weende de hemel met haar mee. 
Hij gaf haar een lint en het beschreven perkament. Ze rolde het stevig op en met een dubbele vaste knoop sloot ze haar verhaal. Ze wilde het eigenlijk verbranden maar hij legde haar uit dat geen enkel verhaal ooit vernietigd mag worden maar verbande het wel naar de plek waar verhalen nooit meer geopend mogen worden. 

‘En nu,’ vroeg hij haar, ‘welk avontuur zou je komend jaar willen gaan leven?’ Achter haar hoorde ze de verhalen fluisteren, haar verlokken en verleiden. Maar hij duwde hun letters resoluut weg want het mooiste jaar uit een leven kun je alleen maar zelf schrijven.
’Zoals je hebt kunt reizen met je verbeelding naar je herinneringen, zo kun je ook een heldere weg vinden naar een toekomst, of beter gezegd toekomsten met eindeloze mogelijkheden. Denk niet in enkelvoud als je het mooiste zoekt maar gebruik de imaginatie van meervoud.
Pas dan openen zich de uitkomsten die op je wachten want net als bij alle verhalen die geschreven staan popelen ze om uitgenodigd te worden zodat ze zichtbaar mogen worden. 
Dus vertel mij hoe jouw mooiste jaar eruit zal zien.’ 

En zo droomde zij… en hij tekende met haar mee… en daar waar ze te bescheiden was vulde hij het voor haar aan met een extra lakje goud, en een extra vleugje liefde, en een extra toefje overvloed, en een extra geurtje geluk, en toen alles geschreven stond,  bracht hij haar moe gedroomd weer zachtjes terug naar bed en aaide zacht haar droom weg. 

Ze ontwaakte op 1 januari 2018, zowaar met een lichter hart dan ooit tevoren en zong zij met heldere stem zomaar woorden die ze nooit eerder had gebruikt. Ze moest er een beetje verlegen van lachen maar ach… alles voelde zo nieuw, zo kostbaar groots, alsof het licht opeens zo anders leek en de schaduw zich voorgoed had verscholen. 

Wat ze zong?
Moge alles wat bij mij hoort, in overvloed en in liefde, mij omarmen. Opdat ik een lichtje kan zijn voor iedereen die op zoek is naar oneindige mogelijkheden. 
​
Ik wens je een prachtig en mooi nieuwjaar 
Patty Harpenau
31 december 2017 

​