Een mutsje met liefde

Het begon als een grap. Of eigenlijk ook weer niet. Want zij zat recht tegen over mij,  samen met haar man: hand in hand, hart bij hart, liefde met liefde. 
Hij zo stoer en groot, huilde harder dan zij. 
Zij was dapper, ja vastbesloten, de strijd te gaan winnen en tussen zijn uithalen in... stamelde hij… verslikte hij…  wanhoopte hij...: ‘ Ik kan niet leven zonder haar, straks ben ik mijn maatje kwijt.' 
Ik keek met stille bewondering want kanker kan verbinden of verwijderen. En als je zoveel van elkaar houdt dan ben je samen ziek. Als je kunt blijven praten dan win je de wedstrijd samen,  wat de uitkomst dan ook is.

Zij deed haar pruik af. Mijn ogen gleden over een perfecte mooie schedel. ‘ Sorry,’ sprak zij, ‘ deze dode rat jeukt als de hel en ik schoot in de lach. Hij ook en de lucht werd lichter. Hij nam het woord, blij dat hij kon praten, en vertelde mij hoe hij op een ochtend de eerste plukken haar op het kussen vond. Hij schoof ze snel weg, bang dat zij ze zou zien, en liep weg naar de badkamer, sloot de deur en zakte door zijn knieën. Dezelfde avond pakte hij de tondeuse, schonk een goed glas wijs voor hun beiden in en scheerde zacht haar hoofd met een tedere zoen op haar kruin. En zij was stil. Aaide over de gladde stoppels en ademde diep en dapper in.

Het is een verhaal dat niet nieuw is voor mij. Want borstkanker is geen uitzondering meer en hoe hard de artsen ook knokken soms gaat het mis. Heel erg mis. 

‘ Ik ben verhuisd,’ sprak zij.’ Verhuist naar een ander land, ik ging naar binnen bij de arts met de hoop op een zekere vergissing want mij zou dit toch niet overkomen…. Iedereen behalve mij.’ Twintig minuten later stond zij buiten, keek naar de lucht en opeens was niets meer vanzelfsprekend. Die luxe was vervlogen met één zin: Je hebt kanker. Maar goede hoop op herstel.

Na twee weken belde zij mij met de vraag of ze mocht komen praten. Gewoon praten, anders niets. Hoe moeilijk is het om de juiste woorden te vinden. Alles is immers gezegd, niets troost of verzacht, en pakte ik haar hand: warm en veilig. We bedachten samen een plan met de beste voeding, de zuiverste supplementen en vooral meditatie voor rust en balans. Want je kunt wellicht kanker hebben maar je bent het niet.

Ik bleef hun volgen door de weken heen en op een avond gleed mijn blik naar een bol wol. Die dag hoorde ik een nieuw schrijnend verhaal over een vrouw die geen geld had voor een pruik, zelfs geen centjes voor een muts. Ik pakte een haaknaald, en mijn vingers herinnerden zich de steken die mijn moeder mij eens had geleerd. De eerste muts mislukte, de tweede ging ergens op lijken en bij de zesde kreeg ik de slag te pakken. Iets lager in de nek, iets langer over de oren, zuivere wol of katoen, zacht en mooi voor over een kaal bolletje. En bij de volgende ontmoeting overhandigde ik haar een kleurige muts geweven uit liefde. Ze grinnikte, rende naar de spiegel en begon keihard te lachen:’ Pat, geweldig… Een muts voor een muts! ’

Zo begon het. Zij stormde een week later binnen met een bestelling voor tien mutsen voor haar praatgroep. Een berichtje op Facebook en Twitter met een foto en een oproep: Wie maakt er een muts voor een muts? De brieven kwamen op gang, de berichtjes via Social Media en ik telde de eerste bestelling: 78 mutsen. Ik schakelde vriendinnen in en maakte een patroon.  Een bevriende journaliste van Vrouw met een hart van goud pikte het bericht op van Facebook en belde mij:’ Zeg Pat, loopt dit niet een beetje uit de hand, heb je hulp nodig. Zal ik iets schrijven?’ Ik knikte dankbaar.

Wij gingen samen op de foto: slap van het lachen en ze zei… ‘ het mooie van dat gemuts van jou is dat het humor brengt en vreugde. En dat doet het ook. Het gaat namelijk om het gebaar, het teken dat je niet alleen bent, dat je bolletje onder een dakje van liefde woont omdat er iemand is die begrijpt dat het even harder regent dan je soms hebben kan.Het gaat over compassie, medeleven en een teken van troost. Van verbinding en solidariteit want als we dezelfde muts dragen is niemand anders en wonen we allemaal weer in hetzelfde land.

Als deze woorden je hart raken doe dan mee. Op mijn website vind je patronen, en als je niemand kent waarvoor je een muts kunt maken, zet hem op mijn Facebook pagina want ergens wacht er iemand die dankbaar is voor jouw teken van liefde en zorg. 

Tja... over joods zijn op 5 Mei

Wat zou liefde doen? 

Een mooie vraag vind je niet… 

Wat zou liefde doen als je boos bent. Wat zou liefde doen als je in paniek bent. Wat zou liefde doen als je je zorgen maakt, of wat zou liefde doen als de wereld soms te groot lijkt, als het harder regent dan je hebben kan… tja, wat zou het antwoord zijn als je vanuit liefde zou leven?

De schaduw van liefde is immers verdriet, wrok, verharding of het onvermogen tot verbinding en is vaak de basis voor een conflict, een conflict met anderen of met jezelf.

Ik was vijf jaar oud toen ik thuiskwam met een blauw oog, een bloedneus en een beledigd hart. Een ruzie op het schoolplein. Huilend en woest tot op het bot stierde ik de woonkamer binnen.

Mijn vader zoende mijn oog, smeerde er roomboter op, en aaide het zilte vocht van mijn neus. Ik vloekte en tierde, en morgen… ja, morgen zou ik haar zeker tot moes slaan. 

Mijn vader trok mij op schoot, liet de razernij over zich heen komen en keek mij in mijn jonge ogen:’ Lief kind van mij, wat zou liefde doen?' 

En toen kwamen de tranen, echte tranen, niet van woede maar van oprechtheid en biechtte ik hem op dat ik haar had uitgescholden met vernietigende woorden en zij had niets anders kunnen doen dan mij te slaan.

Hij trok mijn jas aan, duwde mij zacht in de auto en we reden naar haar huis. Haar moeder deed de deur open, keek naar mijn oog en neus, en las het gezicht van mijn vader: wellicht kwam hij verhaal halen maar dat deed hij niet want mijn vader was liefde. Liefde in alles. Hij was immers zestig toen ik geboren werd en na een turbulent leven hadden de jaren zijn hart getraind, verzacht en wijs gemaakt. 

De deur ging open en we werden uitgenodigd in een warme keuken. Daar wachtte mijn dader met rode ogen. 

‘Zo,’ sprak haar moeder, ‘ uw dochter is goed gebekt voor haar leeftijd.’ 

‘ Tja,’ sprak mijn vader, ‘ uw dochter beschikt over een flinke vuist.’ 

Ze moesten lachen, liepen naar de woonkamer en lieten ons achter in de keuken. We keken elkaar aan, zij naar mijn roomboter-oog, en ik naar haar trieste ogen. Sorry, zei ik en zij duwde een zelfgebakken muffin in mijn handen uit het blik dat zij die ochtend mee had genomen en waarvan ik met vileine spot had gemeld dat ze een wit voetje wilde halen bij de juf. Dezelfde juf die in de klas had verteld dat joden vreemde mensen waren. En eerlijk gezegd was dat de bron van het conflict want vanaf die dag had ik een hekel aan haar. Want ja, ik voel mij joods en eerlijk gezegd had ik geen idee wat ze bedoelde.

Was het toeval dat ik mijn vriendin veertig jaar later tegenkwam in een demonstratie voor Israël? Ik denk van niet want vanaf die eerste ruzie heeft zij mij in alles tot op het bot verdedigd. Ze wenkte naar mij… ‘ kom, doe mee, je bent toch joods?' 

Maar ik demonsteer niet tegen. Een wijze les van Mathatma Gandhi leerde mij dat tegen iets vechten niet helpt maar dat de kracht van liefde alles heelt. Werkelijk alles heelt. Dus voel ik als een Moslim, bid ik als een Christen en bensj ik als Jood, want in mijn hart woont de les van mijn vader. 

En door de jaren heen schreef ik The Life Codes met het verhaal vanuit Jerusalem en schreef ik het vervolg, De Wizard, vanuit de overzijde aan de oever van Hebron. Want het verleden staat geschreven maar in het heden en daarmee de toekomst wacht ons maar één vraag: Wat zou liefde doen?