|
Het is bijna zaterdag… tijd voor mijn blog. Ik zou kunnen schrijven over vergeving of over succes, of wie weet wel over overvloed maar in mijn hoofd hamert de zin:’ Ze komt nooit meer thuis.’
Gisterenavond keek ik naar een gevuld voetbalstadium, een wedstrijd die Amsterdam verloor maar Manchester won. En tussen het voetballen in schakelde ik over naar de BBC en zag ik haar… Zij, een verloren moeder, die zo had gehoopt, zo had verlangt, tegen beter weten in, dat haar dochter levend gevonden zou worden maar nee, ze zou nooit meer thuis komen. Haar meisje vertrok- met hoepelrok, nieuwe schoenen, nagellak en lipstick- naar haar idool en zou de avond van haar leven beleven. Zo had het moeten zijn maar zo ging het niet. Ik wil niet eens de woorden vinden om een dergelijke daad te beschrijven anders dan dat het vandaag Hemelvaartsdag is en ik hoop dat, wat wij als God benoemen, een uitzondering maakt en voor de dader de Hemeldeur potdicht houdt. Niks geen maagden of eeuwig leven, niks geen beloning of paradijs maar wellicht een eeuwige verbanning naar de duistere kelders van Lucifer. Ze kijkt verdwaasd in de camera. Het zal nog dagen duren voordat de betekenis van haar zin echt tot haar doordringt en laten we hopen dat er geen goedbedoelende priester opduikt met zalvende woorden dat het allemaal Gods wil is. Dat dacht de dader namelijk ook… Mijn neef Ben, heeft een ander woord voor God bedacht. Hij heeft gelijk vind ik. Want in de naam van God heeft de wereld afgelopen week zijn onschuld verloren. Ben noemt God Gerrit en ik kan mij zo voorstellen dat Gerrit huilt bij het zien van dergelijk diep verdriet. Tja… de wereld draait altijd door. We kijken het nieuws en gaan terug naar onze eigen zorgen, geluk, verdriet of pijn: het resultaat van onze eigen imperfectie waar wij maar geen vergeving voor vinden. We willen altijd beter, altijd meer en in die zoektocht verliezen we wat werkelijk belangrijk is uit het oog. Het antwoord op imperfectie is vergeving. De waarheid van vergeving is dat wij mensen perfect imperfect zijn: zonder vergeving geen liefde, en zonder liefde geen wonderen. Het zijn mooie woorden maar zij, de verloren moeder, heeft daar geen boodschap aan. Voor haar is vergeving een verwonderlijke begrip. De werkelijke betekenis van Hemelvaartsdag is een code, een metafoor. Het is het wonder dat de Hemel in ons allemaal woont: het wonder van liefde. En gaat vergeving, de hoogste en wellicht de moeilijkste spirituele les, niet over goedkeuring maar het verleden daar laten waar het hoort: onze imperfectie van onszelf en anderen te omarmen en te leven vanuit liefde. Ja… we kunnen wel degelijk iets doen. Zoals de adem van paniek en angst onzichtbaar voelbaar is, zo is de troost van liefde even ervaarbaar. Het troostvolle parfum van liefde dat we uitzenden verzacht de pijn en verlicht de eenzaamheid. De gedachte van Hemelvaartsdag is dan ook om je te verzoenen met je eigen imperfectie en de Hemel in jezelf te omarmen. En mocht je nog wat liefde overhebben stuur het naar hen die deze week zo verwond zijn. Dat helpt meer dan de illusie van God’s wil. Zo maar liefs, Patty Harpenau
2 Opmerkingen
 Het was stil in zijn kamer. Ik klopte op de deur en hoorde niets. Ik liep zachtjes naar binnen en vond mijn zoon in een verbeten gevecht achter zijn spelcomputer. Hij speelde Nintendo. Zijn tong stak gespannen uit zijn mond en zijn brilletje hing scheef op zijn vijfjarige neus.
‘Wat ben je aan het doen, lieverd?’ vroeg ik zacht om hem niet te storen. Er kwam geen antwoord. ‘Wil je niet wat eten?’ probeerde ik nog. ‘Jeetje, mam. Ga weg. Door jou ben ik een leven kwijt. ’Oeps, dacht ik, dat klinkt serieus. Een zoon die een leven kwijt is geraakt, is een serieus probleem voor een ouder. Hij zuchtte diep. Er kwam een bizar geluid uit zijn computer: een slurpende klank en tot mijn verbazing zag ik op het scherm dat zijn Super Mario kennelijk was overleden. Althans, zo leek het: een klein stoer mannetje met een ludieke snor verdween in een soort van afvoerpijp om even later weer fier en vrolijk te herrijzen in een nieuw land. Mijn zoon haalde diep adem. Klaar voor een nieuwe strijd en zijn kleine behendige vingers vlogen als een Wizard over de zwarte joystick. Tot mijn stomme verbazing zag ik zijn Mario over heuvels vliegen, door muren breken, over de meest ingenieuze constructies springen en in de lucht verscheen een regen aan gouden muntjes. Gefascineerd zag ik hoe mijn oudste telg zijn Mario liet springen in een lucht van goud die vervolgens veranderde in levenspunten. ‘Zo mam, ik heb mijn leven weer terug.’ Ik haalde opgelucht adem. ‘Mag ik ook even?’ vroeg ik nieuwsgierig. Hij keek mij aan: ‘Mam, dit ga je niet begrijpen.’ ‘O,’ zei ik en hij deed alsof ik was opgelost in de kamer. Maar kennelijk kreeg hij medelijden met me. Een bedelende moeder is immers voor een kind onweerstaanbaar. ‘Nou mam, vooruit dan maar. Zo werkt het. Dit is Super Mario en de bedoeling is dat je hem door de uitdagingen van het eerste land heen leidt. Hij begint klein, maar onderweg gaat hij groter groeien als je hem genoeg levenservaring geeft.’ Ik pakte onhandig en onwennig de joystick van hem over. Mijn Mario schoot alle kanten op, behalve de goede, en mijn zoon viel slap van het lachen om. Het spel wende snel en ik ontdekte dat ik Mario alle kanten op kon sturen. Met verwondering keek ik hoe ver en wijds ik mijn nieuwe vriend ook naar achteren of naar voren liet lopen, er geen grens was. ‘Verrek’ hoorde ik mezelf mompelen. ‘Krijg nou wat, dit spel is oneindig. Het lijkt het leven wel: ook grenzeloos.’ Mijn zoon verloor zijn geduld door mijn gestuntel: ‘Kijk mam, zo werkt het! Hij speelde het me voor. Mijn Mario stapte vrolijk over van alles en nog wat heen, groeide, overwon obstakels en kreeg daar waar het niet lukte nieuwe kansen. Bij elke geslaagde uitdaging ontving hij nieuwe levensbonuspunten. Eenmaal aan het einde van het veroverde land, verdween hij in een tunnel om even later opnieuw in een ander land geboren te worden. Ik hapte naar adem en dacht, dit lijkt verdorie wel op het proces van incarnatie. Wat een spel… Dit is de perfecte metafoor voor het leven. Een oneindig veld met mogelijkheden. ‘Zeg lieverd’, vroeg ik mijn zoon. ‘Hoeveel levens heeft onze vriend eigenlijk?’ Het was alsof ik de domste vraag van de wereld stelde: ‘Oneindig mam. Tot hij alles heeft geleerd.’ ‘Maar waarom doet hij dat?’ Hij zuchtte om zijn ongeduld te verbergen: ‘Mam, dat doet hij om groter en gelukkiger te worden.’ Ik liep verdwaasd de kamer uit en belde mijn beste vriendin. ‘Ken jij Super Mario?’ vroeg ik haar. ‘Nee, nooit van gehoord. Wie is dat?’ vroeg ze belangstellend. 'Super Mario is vanaf nu mijn held,’ vertelde ik haar. ‘Hij woont in een grenzeloze wereld met oneindige mogelijkheden. Ik weet niet wie dit briljante spel heeft bedacht, maar één ding weet ik zeker. Hij had eigenlijk een goeroe moeten worden.’ Dezelfde avond kwam ze op bezoek. Mijn zoons sliepen bij hun vader. We openden een fles wijn en kropen giechelend in de kamer van mijn oudste achter zijn bureau. Het scherm floepte aan en gewapend met de joystick gingen we aan de slag. Ik moest door het eerste land om haar het wonder van het nieuwe leven van Super Mario te laten zien. Maar het lukte niet hem over een grote muur heen te laten springen. Wat we ook deden, we kregen het niet voor elkaar. Ik belde hun vader. ‘Sorry dat ik nog zo laat bel, maar is hij toevallig nog wakker?’ Mijn ex hing verbolgen op. Vijf minuten later rinkelde de telefoon en ik hoorde de zachte stem van mijn oudste: ‘Mam, ik kan niet te hard praten hoor, anders krijg ik straf. Wat is er?’ ‘Hoe krijg ik in godsnaam Mario over de muur?’ Ik hoorde hem gniffelen: ‘Mam, maak hem groot, dan stapt hij er zelf overheen.’ ‘Jeetje, werkt het zo simpel?’ vroeg ik verbluft. ‘Ja, mam. Think Big.’ Patty Harpenau Inspiratie... mooi woord vind je niet?
Ik schrijf graag in de nacht als de wereld slaapt. Als er een indigo deken van rust over mijn huis en het water ademt. Je moet weten dat ik een nachtwandelaar ben. De nacht en ik zijn goed bevriend: haar stille uren bieden de mooiste momenten als je de El Duende, de innerlijke woordenwind van inspiratie, wilt ontmoeten. Zo maakt zij mij regelmatig wakker met een nieuw verhaal, of zomaar een gedachte, of zomaar iets dat ik niet kan of mag vergeten. Berustend dat haar inspiratie mij geen uitstel verleent sluip ik zacht naar beneden om mijn hondenvrienden niet in hun zoete slaap te storen. Desondanks word ik altijd betrapt door mijn oudste. Zijn staart slaat verheugd op de houten vloer: klop, klop, klop… en verbeeld ik het mij dat hij naar mij grijnst? ‘Sssstttttt,’ mompel ik dan want als de twee andere kwispelende dames ontwaken is het gedaan met de rust. 'Ssssttttt,’ aai ik hem en hij kijkt mij begripvol aan met zijn bruine ogen waar de wijze goudgele kleur van de maan in woont. Mijn vriend is immers al oud, al bijna achttien jaar is hij de troost, vreugde en liefde in mijn leven. Onvoorwaardelijk in zijn trouw en bescherming. Vergis je niet… met zijn verweerde botten zou hij voor mij vechten. Hij krijgt een kluif en ik een cappuccino, we sluiten zacht de deur van mijn schrijfkamer en hij slaapt zijn mooie dromen verder met zijn warme snuit op mijn blote voeten terwijl ik schrijf. Ooit was ik boos op zijn eigenwijsheid: ik moest zijn oren druppelen van de arts maar hij weigerde dit pertinent. Zo weigert hij ook resoluut naar de kapper te gaan en is hij tot op het bot beledigd als ik hem desondanks achterlaat. Dan spreekt hij ruim drie dagen niet met mij en weet hij zelfs de verleiding van een stukje worst te weerstaan. ‘Als ik ooit terugkom in dit leven, kom ik terug als jou, wonend bij mij,’ mopper ik soms op hem als hij mij rustig een uur laat wachten. Hij heeft namelijk een voorliefde voor mollen en muizen, graaft lang en diep en als het hem behaagt terug te komen dan kijkt hij mij uitdagend aan: ‘Zeg… ik wacht in de nacht bij jou dus kun jij rustig ook een keer op mij wachten.’ Ja… als incarnatie werkelijk bestaat en je kunt bij de Hemelse poort een karakter uitkiezen dan zou ik direct dat van hem nemen: onverschrokken moedig, weergaloos liefdevol, onuitstaanbaar onbeïnvloedbaar maar tot op het bot rechtvaardig. Het sprookje gaat dat in de nacht alle zielen elkaar ontmoeten in de school van dromen. Dat de wijsheid van de ziel het beste te beluisteren is in de uren dat het leven slaapt. Ik kan het beamen want zo schreef ik één adem mijn boek The Life Codes en reisde ik mee met de woorden die ik overdag nooit had kunnen bedenken. Het werd het boek dat ik vrijwel over de hele wereld zou na reizen en bij elke interview kreeg ik dezelfde vraag: ‘Waar heb jij de inspiratie gevonden?’ En ik kon geen ander antwoord bieden dan dat ik een nachtwandelaar ben. Ja, de nacht kent ongekende schoonheid. Heb je ooit languit in het gras gelegen onder het sprankelende deken van een sterrenhemel? Heb je toen gevoeld dat er momenten zijn dat alles dezelfde adem ademt, hetzelfde leven leeft, dat boven zoals beneden is? En binnen zoals buiten? Probeer het eens als je op zoek bent naar een belangrijk antwoord; fluister je vraag in de nacht. Weet je wat zo verwonderlijk is? Opeens word je wakker met een idee dat niet meer kan wachten. En als je dat overkomt dan is het zaak om onverschrokken moedig, weergaloos liefdevol, onuitstaanbaar onbeïnvloedbaar maar tot op het bot rechtvaardig te zijn. Rechtvaardig naar jezelf om het mooiste van jezelf te leven want het enige wat een mens echt te verliezen heeft, is zijn droom. Mijn oude wollige Nachtwandelaar leert het mij elke dag. Al bijna achttien jaar. Een van de allermooiste momenten uit mijn leven is schrijven met zijn warme snuit op mijn blote voeten in de woordenwind van de nacht. zomaar liefs, Patty Harpenau Mooi woord vind je niet? Liefde…
Er is niets dat ons zo kan ontroeren als de liefde. Als liefde je aanraakt, jou zacht en teder met haar geur omhult, dan weet je dat het leven goed is. Want dat kan liefde doen… ze voelt als een zachte warme jas die je nooit meer zou willen uittrekken. En toch is er ook niets dat ons zo kan verwonden als de liefde. Liefde kan je hart letterlijk breken; zo erg dat het je de adem beneemt, als een woeste storm die in je ziel raast omdat je meent dat je het vermogen om ooit nog gelukkig te zijn bent kwijt geraakt. Ja, ook dat kan de liefde doen. Maar het geheim van liefde is dat ze ook alles heelt want liefde is immers rechtvaardig. Ook al lijkt het soms van niet. Ze biedt altijd een ingang naar een nieuw begin: want haar werkelijke betekenis is het parfum van compassie. Het was eens op een verloren dag dat zomaar dat wat ik als mijn liefde benoemde liefdeloos werd. Als de meest venijnige ijzel bevroor mijn hart toen hij voor de laatste keer de deur sloot. Nee, ik had geen woorden meer, verslagen zakte ik op de grond, zocht mijn wang troost op de koude stenen en besefte ik dat ik voor het eerst in mijn leven was geraakt door de riekende lucht van kwaadaardigheid. Zo bleef ik liggen tot het ochtend werd, tot ik werd opgetild door de warme armen van onvoorwaardelijke liefde. Mijn beste vriend fluisterde zacht:’ Meisje, toch… ik ben bij je.’ De dagen gleden voorbij en net als het ritmische verloop van de seizoenen veranderde mijn innerlijke winter naar een zacht vernieuwend voorjaar. Ik keek naar de wolken, ademde de hemel in en wist dat ik een uiterst belangrijke les had geleerd: je leert pas echte liefde kennen als je haar schaduw moedig hebt overwonnen. Nee, het is eigenlijk niet waar dat liefde ons verwond. Het is ons gebrek aan zelf-liefde die een ingang biedt aan liefdeloosheid. Als we de innerlijke compassie verliezen om onszelf lief te hebben, komt er iets of iemand op ons levenspad die dit laat zien. Want liefde heeft niets te maken met alles goed vinden maar is zij juist de kracht die ons leert dicht bij onszelf te zijn. En liefde kan ook streng zijn, als een wijze moeder, die ons onverbiddelijke lessen onderwijst want voor minder gaat ze niet… , ze geeft niet op tot wij van onszelf leren houden. De allermooiste liefde is immers de zachtheid voor ons zelf. Innerlijke liefde is zelfbescherming, weten wie je bent en waar je voor staat, de innerlijke kracht van je eigen wijsheid voelen en herkennen wat liefde of liefdeloos is. Liefde is als een stad met straten waar het licht brandt en liefdeloosheid is als een donkere wijk met duistere stegen waar je niets te zoeken hebt. Zo simpel werkt het. En ach ja… harten helen weer, oude wonden verdwijnen met de tijd, en bloeit liefde altijd weer op. Ze is het meest hardnekkige onkruid of beter gezegd een magisch kruid dat altijd bereid is om je leven te verwonderen. Ze is wijs de liefde. Heel wijs. En als je goed naar haar luistert dan vertelt ze jou dat je altijd meer liefde van het leven terugkrijgt als dat je meent verloren te zijn. Wellicht niet zo als je het had verwacht of had gehoopt maar als je durft los te laten dan zul je merken dat je opeens wordt opgetild door onvoorwaardelijke armen die op je wachten. Ja… liefde kan toveren, vooral als je zelf liefde bent. zomaar liefs, Patty Harpenau |
AuthorPatty Harpenau is trainer, coach en auteur van ruim veertig boeken over menskunde waaronder The Life Codes, dat internationaal is uitgegeven. Ze is directeur van The Life Foundation, een centrum voor innerlijke groei. Archives
Juni 2021
Categories |
RSS-feed
|
Office The Life Foundation & Patty Harpenau
Contact OFFICE@THELIFEFOUNDATION.NL website copyright 2020 The Life Foundation Logo: Janosh |