|
De schrijfkamer vult zich zacht met muziek. De eerste fluisterende woorden warrelen binnen, voorzichtige zinnen verschijnen op het scherm en dan fluistert de wind… de schrijverswind.
Ja, deze schrijverswind, de El Duende, is een magisch veld waarin er geen verleden bestaat, noch een toekomst, alleen het geheugen van dat wat is. De El Duende vertelt de mooiste sprookjes en het doet er niet meer toe of het waar of onwaar is, of het bestaat of nog geboren moet worden, en het domste dat je kunt doen is bedenken wat je zou moeten schrijven; er is waarlijk niet anders te doen dan verheugende oren in deze inspiratiebries te dompelen. Zo werd eens in een onbewaakt ogenblik Harry Potter, Alice in Wonderland en Tinkerbell geboren en werd verbeelding waarheid. Ik zucht verheugd, zo zou het altijd moeten zijn, deze zachte euforie van dankbaarheid als de zinnen als vanzelf komen en ik gnuif rebels bij de eerste zin: Het sprookje van God... 'Ohh... zou ik het durven? Ach waarom ook niet want sprookjes onthullen altijd codes, niet waar?' Van oudsher worden codes gebruikt als metaforen om zuivere spirituele kennis uit te leggen, de wijsheid van wie wij echt zijn en leggen ze, bijvoorbeeld, helder uit dat de hemel zich niet buiten je bevindt maar in je eigen adem. Hemel en Hel: het zijn inderdaad codewoorden: De Hemel is het mooiste van het leven, het licht in jezelf. De Hel is het minste van het leven, de schaduw in jezelf. Niet buiten of boven maar gewoon binnenin. Nee, het zijn geen wollige new-age teksten, maar door de eeuwen heen worden de codes van het leven, de ziel en creatie elke keer opnieuw onthult door wijze leraren ter herinnering en bemoediging. Opdat we elke keer opnieuw de weg terug kunnen vinden naar het innerlijke parfum van wijsheid en zacht geluk. Met het brein is deze kennis niet te begrijpen, het intellect is immers gemaakt om het leven van alledag te besturen. Maar in elk mensenhart, groot of klein, klopt de herinnering aan wie we echt zijn: wij zijn allemaal, zonder uitzondering, God in creatie. En zo is het woord God, drie letters die we met elkaar hebben afgesproken, een metafoor om de mooiste zin ter wereld te duiden: ‘één zijn wij, allen één.' En zijn we inderdaad allemaal de zichtbare vertaling van een onzichtbaar veld. Maar onzichtbaar wil niet zeggen dat het niet gevonden kan worden: er is een deur die opent voor elke verlangende ziel. Een gebed aan God is niet een verzoekje aan een vriendelijke man met een witte baard en gouden pantoffels. God is het codewoord van een veld: het veld van creatie en de deur heet De Deur van de Ziel. Het is kennis die wij allemaal op de eerste dag van de lagere school hadden moet leren maar door de eeuwen heen zijn de levensscholen verdwenen, hebben ze plaatsgemaakt voor de kennis van weetjes en watjes, ditjes en datjes, op weg naar een carrière en hebben wij onze innerlijke rijkdom verloren. Ooit was er een tijd op aarde dat elk kind naar een levensschool ging en zorgvuldig werd opgeleid in de kennis van de ziel. Maar met de tijd werden boeken en bibliotheken verbrand door zielendieven die angst hadden voor deze kennis. Want hoe eenvoudig was het leven als een ieder zou luisteren naar hen, zij die hoger waren dan het ander, en het ander zich nederig moest gedragen. Zo werden levensleraren samen met hun boeken verbrand, gekruisigd of verdronken. Maar hun wijsheid bleef jubelen in de wind want ze wisten als een La Que Sabe, Zij die weet, of als een Magier, Hij die het echte goud kent, dat het veld altijd aan onze zijde is. Een springlevend inspirerend veld dat zich verheugd als mensen luisteren terwijl ze schrijven, of schilderen, of voor de natuur zorgen, koken of wat dan ook. Het zijn de mooiste moment uit een mensenleven en voelt het weer als thuis, even weer thuis. Het oorspronkelijke sprookje van God is prachtig mooi, net als Alice in Wonderland die door de spiegel kroop, leerde kijken in de duisternis en de deur naar het Veld vond. Waar die deur is? Hij is eenvoudig te vinden. Het begint allemaal bij de herinnering, je spirituele kennis in je ziel bewust te laten ontwaken, je hart de verbinding laten maken en geef je brein een directe opdracht want je intellect is de Google van jouw YouNiverse, als je brein tenminste begrijpt dat sprookjes echt bestaan. Met warme groet Patty Harpenau
0 Reacties
 Everybody's got a little outlaw in 'em
Ohhh wat heerlijk: we hebben weer een stevige vleug Herman Brood in Nederland. Niets geen aangepast gedrag, gewoon lekker ruig rebels, maling aan dronken naatje, en als het deze oer Nederlandse ‘Prince’ niet bevalt dan ben je de eerste die het weet. Geef nou toe dat dit uitermate verfrissend is, toch? Heartbeat beating to a rock 'n' roll rhythm, yeah En net als mijn dierbare overleden vriend Herman Brood ( met wie ik twee jaar een atelier deelde in het hart van Amsterdam) doet Waylon aan krumping. Eén van mijn dierbaarste herinneringen aan Herman was dat hij tijdens het schilderen niet stil kon staan: ‘the hearbeating rock’ ging loeihard op, en bewoog hij zijn lijf op een dergelijke manier dat ik vreesde dat hij een acute aanval van obstipatie had. Yeah, that rebel fights inside of you Krumping is namelijk ‘streetdancing’, je lijf de ruimte te geven om te bewegen zoals het wil bewegen zonder restricties of regels zodat de rebel in jou los kan gaan. En ik hoop zo dat Waylon een voorbeeld neemt aan Herman want als die los ging, nou… dan ging ie los! Hemd uit, broek uit en stond hij met zijn magere achterwerk te krimpen en te krumpen terwijl de verf alle kanten opvloog, terwijl hij alles (en dan bedoel ik dan ook letterlijk alles) als penseel gebruikte als hij op dreef was. Between whiskey, and water, and to wine Ik ben Waylon een aantal keren in de plaatselijke kroeg tegengekomen en zoals hij zingt kan hij ook zuipen: ook dat deelt hij dus met vriend Herman en als je dan mazzel hebt krijg je zo’n verblindende knipoog. Ja, die fameuze knipoog bracht Nederland samen met Ilse, ‘the beauty and the beast’, van de lage landen naar de tweede plaats. En wie zat er niet ademloos te kijken naar dit ronduit sexy exemplaar met hartverzakkende zwoele blik; ik viel accuut van de bank. That's when you gotta learn to stand up tall Maar dit keer moet de ‘beast’ het zonder de ‘beauty’ doen en eerlijk gezegd had hij het zo moeten houden want hij kan het moeiteloos alleen. Ik hou mijn hart vast voor zijn krumpende vrienden maar eerlijk is eerlijk, waar wij in het brave Nederland even aan moeten wennen, is dat Waylon niet gewoon een zanger is maar een kunstenaar. Nee, we kunnen hem niet vergelijken met een zoet geparfumeerd blond meisjesidool en gaat hij ons vast en zeker laten zien hoe de rebel los gaat. Blood on their boots and their back up buckle Heb je het overigens al geprobeerd? Ik wel! Het nummer kan je namelijk ernstig verleiden om te krumpen. Maar dan moet je het wel echt keihard zetten, indien gewenst bh uit, broek of rok uit, en gewoon hopsen zoals je lijf het wilt. Doe dan wel even de gordijnen dicht zodat de buren niet bezorgd de eerste hulp bellen maar jeetje… het is beter dan therapie. Je wordt er verdorie echt rebels van! Nou Waylon, zet hem op. Ik hoop dat je pril zwangere Nina Hagen in de zaal zit, en koester de woorden van vriend Herman:’ Ze kunnen beter over je fiets lullen dan over je lul fietsen ( ja het is echt een beroemde uitspraak van hem) en alsjeblieft wil je het niet vergeten? De knipoog, echt doen hoor voor alle vrouwen van Nederland. En wie weet krumpt heel Nederland wel met je mee want we kunnen met ons braafheid echt best een flinke dosis rebelsheid gebruiken. Patty Harpenau |
AuthorPatty Harpenau is trainer, coach en auteur van ruim veertig boeken over menskunde waaronder The Life Codes, dat internationaal is uitgegeven. Ze is directeur van The Life Foundation, een centrum voor innerlijke groei. Archives
Februari 2020
Categories |
RSS-feed
|
The Life Foundation - The Academy of lifeOffice The Life Foundation & Patty Harpenau
Contact OFFICE@THELIFEFOUNDATION.NL website copyright 2020 The Life Foundation telefoon: 0346-830177 |