Een muts voor een muts

Een mutsje met liefde

Het begon als een grap. Of eigenlijk ook weer niet. Want zij zat recht tegen over mij,  samen met haar man: hand in hand, hart bij hart, liefde met liefde. 
Hij zo stoer en groot, huilde harder dan zij. 
Zij was dapper, ja vastbesloten, de strijd te gaan winnen en tussen zijn uithalen in... stamelde hij… verslikte hij…  wanhoopte hij...: ‘ Ik kan niet leven zonder haar, straks ben ik mijn maatje kwijt.' 
Ik keek met stille bewondering want kanker kan verbinden of verwijderen. En als je zoveel van elkaar houdt dan ben je samen ziek. Als je kunt blijven praten dan win je de wedstrijd samen,  wat de uitkomst dan ook is.

Zij deed haar pruik af. Mijn ogen gleden over een perfecte mooie schedel. ‘ Sorry,’ sprak zij, ‘ deze dode rat jeukt als de hel en ik schoot in de lach. Hij ook en de lucht werd lichter. Hij nam het woord, blij dat hij kon praten, en vertelde mij hoe hij op een ochtend de eerste plukken haar op het kussen vond. Hij schoof ze snel weg, bang dat zij ze zou zien, en liep weg naar de badkamer, sloot de deur en zakte door zijn knieën. Dezelfde avond pakte hij de tondeuse, schonk een goed glas wijs voor hun beiden in en scheerde zacht haar hoofd met een tedere zoen op haar kruin. En zij was stil. Aaide over de gladde stoppels en ademde diep en dapper in.

Het is een verhaal dat niet nieuw is voor mij. Want borstkanker is geen uitzondering meer en hoe hard de artsen ook knokken soms gaat het mis. Heel erg mis. 

‘ Ik ben verhuisd,’ sprak zij.’ Verhuist naar een ander land, ik ging naar binnen bij de arts met de hoop op een zekere vergissing want mij zou dit toch niet overkomen…. Iedereen behalve mij.’ Twintig minuten later stond zij buiten, keek naar de lucht en opeens was niets meer vanzelfsprekend. Die luxe was vervlogen met één zin: Je hebt kanker. Maar goede hoop op herstel.

Na twee weken belde zij mij met de vraag of ze mocht komen praten. Gewoon praten, anders niets. Hoe moeilijk is het om de juiste woorden te vinden. Alles is immers gezegd, niets troost of verzacht, en pakte ik haar hand: warm en veilig. We bedachten samen een plan met de beste voeding, de zuiverste supplementen en vooral meditatie voor rust en balans. Want je kunt wellicht kanker hebben maar je bent het niet.

Ik bleef hun volgen door de weken heen en op een avond gleed mijn blik naar een bol wol. Die dag hoorde ik een nieuw schrijnend verhaal over een vrouw die geen geld had voor een pruik, zelfs geen centjes voor een muts. Ik pakte een haaknaald, en mijn vingers herinnerden zich de steken die mijn moeder mij eens had geleerd. De eerste muts mislukte, de tweede ging ergens op lijken en bij de zesde kreeg ik de slag te pakken. Iets lager in de nek, iets langer over de oren, zuivere wol of katoen, zacht en mooi voor over een kaal bolletje. En bij de volgende ontmoeting overhandigde ik haar een kleurige muts geweven uit liefde. Ze grinnikte, rende naar de spiegel en begon keihard te lachen:’ Pat, geweldig… Een muts voor een muts! ’

Zo begon het. Zij stormde een week later binnen met een bestelling voor tien mutsen voor haar praatgroep. Een berichtje op Facebook en Twitter met een foto en een oproep: Wie maakt er een muts voor een muts? De brieven kwamen op gang, de berichtjes via Social Media en ik telde de eerste bestelling: 78 mutsen. Ik schakelde vriendinnen in en maakte een patroon.  Een bevriende journaliste van Vrouw met een hart van goud pikte het bericht op van Facebook en belde mij:’ Zeg Pat, loopt dit niet een beetje uit de hand, heb je hulp nodig. Zal ik iets schrijven?’ Ik knikte dankbaar.

Wij gingen samen op de foto: slap van het lachen en ze zei… ‘ het mooie van dat gemuts van jou is dat het humor brengt en vreugde. En dat doet het ook. Het gaat namelijk om het gebaar, het teken dat je niet alleen bent, dat je bolletje onder een dakje van liefde woont omdat er iemand is die begrijpt dat het even harder regent dan je soms hebben kan.Het gaat over compassie, medeleven en een teken van troost. Van verbinding en solidariteit want als we dezelfde muts dragen is niemand anders en wonen we allemaal weer in hetzelfde land.

Als deze woorden je hart raken doe dan mee. Op mijn website vind je patronen, en als je niemand kent waarvoor je een muts kunt maken, zet hem op mijn Facebook pagina want ergens wacht er iemand die dankbaar is voor jouw teken van liefde en zorg.