Het geheim van mijn kofferhaat

Nee, ik wil niet mee. 
‘Ah toe nou, ik wil niet weg zonder jou, ik moet op adem komen en zonder jou wil ik niet,’ zegt zij. 
Maar ik wil echt niet verder weids want ik haat koffers. Het is een idiote eigenschap van mij maar ik leef graag bij de dag en hoe ouder ik word, des te erger lijkt mijn kofferhaat. 
Ik word al moe bij de gedachte… een blouse voor dan, of een truitje voor later, een broek voor gisteren of een jurk voor morgen. Het is al ingewikkeld om te bedenken wat ik straks aan moet, laat staan naderhand. 

Ik weet niet meer zo goed wanneer dit virus is begonnen. Het is curieus, ik geef het ronduit toe, maar ik wil eigenlijk niets meer moeten. En dat is het werkelijke geheim van mijn kofferhekel. 
Zo… nu komen we ergens want die arme valise kan er niets aan doen. Het is immers een solide vriend die bereid is om mijn wel en wee over de wereld te slepen en hoe kan ik hem nou de schuld van mijn onvermogen geven? Als ik mijn koffer was geweest had ik na deze vermeende haat absoluut geweigerd om mijn sloten voor zoveel onrecht te openen. 

Het gaat dus om niet meer willen moeten. Hmmm… wat is de dualiteit van moeten? Aha… moeten is de tegenstelling van vrijheid. Kijk nu zijn we weer een stap verder: het draait dus om de wervelende bries van vrij zijn. Zo dat lucht op: ik weet nu waar mijn bagagevirus over gaat. Het is dus niet een bacteriële infectie maar een structurele molecuul in mijn DNA of zoiets. 

Nu begrijp ik waarom ik eigenlijk een nachtwandelaar ben. Je kent dat vast wel: zacht naar beneden sluipen, genietend een goddelijke cappuccino brouwen, de mooiste muziek luid laten ademen en onder mijn schrijftafel de liefde van drie hondensnuffels op mijn blote voeten voelen.
Dan voelt het alsof de nacht je optilt naar een vrijheid waarin je alles kan en mag doen, schrijf je met de wind in je ziel en kun je ongegeneerd huilen bij dat wat je schrijft of dansen als je zomaar een zin verzint die nooit eerder is geschreven. Nou ja.. als ik dit zo lees dan zou je wel totaal gek zijn om een kwart voorraad van huis en haard mee te slepen naar een vakantiebed dat niet eens naar huis ruikt. 

Tja vrijheid is zo simpel nog niet. De allergie voor moeten is een lastig fenomeen voor mijn omgeving. Zo moest ik eens verhuizen, weigerde ik in woeste tranen bij de laatste voordeur en ik keerde terug. En hij lag slap van het lachen, liep weer naar binnen en ging zitten op de lege grond in een gapend huis: ‘nou,’ sprak hij wijs, ‘dan blijven we gewoon hier.’ Het waren magische woorden, kroop ik naast hem op de grond en na een half uur stelde ik voor om maar wel te gaan. 

Ja, moeten is een lastig fenomeen als je het niet meer wilt. Toch dringt ze aan… ‘vooruit Pat, ik ga niet zonder jou, het zijn maar drie dagen.’ Ik zwicht uit schuldgevoel want ze is lief en ik haal mijn koffervriend uit de kast. 
Vergis ik mij dat hij stiekem lacht? Dit is een belachelijke gedachte want koffers lachen niet. Maar dan toch hoor ik hem verborgen grinniken. ‘Zo, we gaan dus toch op reis? Weet je het zeker?’ mompelt hij. ‘Ik heb eigenlijk een vraag aan jou,’ oppert hij, ‘als je alles in mij zou kunnen vouwen waar zou je mij het liefst mee vullen?’ 
Het is een interessante vraag om goed over na te denken. ‘Umm… het liefst zou ik mijn honden, en alles wat mij lief is, mijn woorden en mijn zinnen, inclusief mijn huis, het water, het riet, de ganzen, de appelbomen en als er nog ruimte over is graag ook mijn schrijfvriend meenemen.’
‘Doe mij een lol, blijf gewoon thuis,’ en hij sluit onverbiddelijk zijn sloten. 

‘Oh.. dat was nou ook niet de bedoeling, ik wist niet dat je boos zou worden.’ Maar hij blijft potdicht op slot. Ik hoor hem nog morrelen: ‘zeg, als je niet op vakantie wilt dan haal je toch gewoon je vakantie naar je huis?’ Ik sta paf en versteld over zoveel kofferwijsheid. 

Ik bel mijn vriendin. ‘Hoe zou je het vinden als ik jou de vakantie van je leven kan bezorgen?’ Mijn zinnen ratelen enthousiast door de telefoon, ‘vrijheid heeft namelijk niets te maken met weg gaan of ergens naar toe. Vrijheid is rust in je hoofd, liefde in je hart en een verheugende ziel die niet kan wachten om het beste en het mooiste van je leven te leven. Drie dagen… gevuld met een vakantie voor je hoofd, hart en ziel en stevige frisse coachings wind door je leven.’ 
Ze klinkt blij. Ik haal opgelucht adem want ik moet niet weg maar mag het allerleukste doen wat ik kan verzinnen; mensen leren hoe ze niet meer hoeven te moeten maar wel mogen willen. 
​
‘Klik, klik… ’ hoor ik naast mij. De koffer opent zijn slot: ‘ik vind het allemaal best als ik maar niet meer in de kast moet. Het is er zo donker.’ 
‘Ik heb een mooi plan voor jou, we gaan je vullen met liefde en vrijheid en mooie dromen. Hoe vind je die?’
‘Ohhh…’ jubelt mijn koffer verheugd, ‘daar heb ik mijn hele leven op gewacht.’