Er is een nevelland waar alle oude jaren rusten, in het geheugen van Tijd wordt immers alles bewaard en nee, geen levensverhaal gaat ooit verloren, hooguit even vergeten of uit het zicht, en
sluimeren alle herinneringen zacht in de zoete schaduw van eeuwigheid. Zo wonen alle jaren samen, stromen geleefde dagen en nachten, seizoenen en maanden weer terug naar de verhalenzee. Bijna allemaal, met uitzondering van hen die naar de adem van duisternis rieken, te donker zijn om herbeleefd te mogen worden en pas nadat ze zorgvuldig gewassen zijn, ontdaan van zwart- en galligheid, worden ze weggebracht en voor altijd begraven. Maar daarentegen worden de mooiste verhalen bovenop gelegd zodat ze als eerste gekozen zullen worden door verlangende harten die op zoek zijn naar een nieuw sprankelend jaar. Want een mooi verhaal wil immers niets lievers dan ontwaken, opnieuw leven, met het elan en het parfum van liefde en het enige waar het op wacht is een fluistering, of wellicht een verzuchtende zucht, die de sluimerende dekens over dommelende woorden kan openslaan. En zo gebeurde het dat er op aarde een vrouw, het was bijna de wisseling van tijd, met een hoopvolle hunkering verlangde naar een nieuw jaarverhaal. Ze zocht niet zomaar een legende; ze wilde het mooiste jaar uit haar leven beleven. Dezelfde nacht droomde ze van een eeuwige bibliotheek, ergens achter de nevelen, in een land met zwevende boekentorens en in haar heldere slaap liep ze door de eindeloze gangen der slapende verhalen. Zachtjes om de rust niet te verstoren speurde ze door het gouden archief. Elk jaar lag keurig op de juiste plek, op naam en data gearchiveerd, en het enige dat ze hoefde te doen om een verhaal te doen ontwaken was het openen van een lade. Ze probeerde het voorzichtig, met verheugende en nieuwsgierige vingers schoof ze zomaar een laatje open. En zo waar, hier ontsnapten de eerste wervelende beelden als verhalende fotofilms in de lucht. Geschrokken schoof ze het dicht want dit was niet het verhaal dat ze zocht. Ze probeerde een volgend laatje, toen nog maar één, en zo volgden er meer. De ruimte vulde zich met zwierende geschiedenissen van levens van weleer en tot haar schrik veranderde de hal tot een wervelende kakofonie van verhalen die niet meer wisten tot welk laatje ze behoorden. Het kon niet anders dan dat dit niet onopgemerkt zou blijven door de Verhalenvanger. In de haast vergat hij zijn gouden pantoffels, de lange ongevlochten baard wapperde achter hem aan, toen hij briesend de geopende schuiven ontdekte. Met een ferme inademing blies hij de verhalensymfonie bij elkaar en verborg ze voor nu maar even in een kist. Hij vond haar verscholen onder de tafel, klaar om zijn woede te foeteren, maar toen hij haar geschrokken tranen zag met stamelende verontschuldigden smolt zijn ergernis. Ze probeerde nog flink te zijn, de eerste waterlanders weg te slikken, maar het verhaal van haar jaar kon niet meer wachten en snikkend stortte ze haar hart bij hem uit. Het werd stil in de oneindige bibliotheek en alle hemelse oren bogen zich voorover om het verhaal van haar dagen te horen. Ze snikte en trilde, de zinnen vlogen als vanzelf, ze kon de wervelende woordenstorm niet meer weerhouden en terwijl ze vertelde over het moeilijkste jaar uit haar leven ving hij de letters op tot een lange brief, rustig wachtend tot ze was uitverteld. Het was die nacht dat op aarde het hemelwater bleef regenen want ontroerd weende de hemel met haar mee. Hij gaf haar een lint en het beschreven perkament. Ze rolde het stevig op en met een dubbele vaste knoop sloot ze haar verhaal. Ze wilde het eigenlijk verbranden maar hij legde haar uit dat geen enkel verhaal ooit vernietigd mag worden maar verbande het wel naar de plek waar verhalen nooit meer geopend mogen worden. ‘En nu,’ vroeg hij haar, ‘welk avontuur zou je komend jaar willen gaan leven?’ Achter haar hoorde ze de verhalen fluisteren, haar verlokken en verleiden. Maar hij duwde hun letters resoluut weg want het mooiste jaar uit een leven kun je alleen maar zelf schrijven. ’Zoals je hebt kunt reizen met je verbeelding naar je herinneringen, zo kun je ook een heldere weg vinden naar een toekomst, of beter gezegd toekomsten met eindeloze mogelijkheden. Denk niet in enkelvoud als je het mooiste zoekt maar gebruik de imaginatie van meervoud. Pas dan openen zich de uitkomsten die op je wachten want net als bij alle verhalen die geschreven staan popelen ze om uitgenodigd te worden zodat ze zichtbaar mogen worden. Dus vertel mij hoe jouw mooiste jaar eruit zal zien.’ En zo droomde zij… en hij tekende met haar mee… en daar waar ze te bescheiden was vulde hij het voor haar aan met een extra lakje goud, en een extra vleugje liefde, en een extra toefje overvloed, en een extra geurtje geluk, en toen alles geschreven stond, bracht hij haar moe gedroomd weer zachtjes terug naar bed en aaide zacht haar droom weg. Ze ontwaakte op 1 januari 2018, zowaar met een lichter hart dan ooit tevoren en zong zij met heldere stem zomaar woorden die ze nooit eerder had gebruikt. Ze moest er een beetje verlegen van lachen maar ach… alles voelde zo nieuw, zo kostbaar groots, alsof het licht opeens zo anders leek en de schaduw zich voorgoed had verscholen. Wat ze zong? Moge alles wat bij mij hoort, in overvloed en in liefde, mij omarmen. Opdat ik een lichtje kan zijn voor iedereen die op zoek is naar oneindige mogelijkheden. Ik wens je een prachtig en mooi nieuwjaar Patty Harpenau 31 december 2017
2 Opmerkingen
Dea
12/31/2017 02:34:06 pm
Zo prachtig Patty! Het vervult mij met hoop en vertrouwen, dat ook ik er mag zijn en mag stralen!
Antwoorden
Anna van Wouw
12/31/2017 02:52:41 pm
Lieve Patty,
Antwoorden
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
AuthorPatty Harpenau is trainer, coach en auteur van ruim veertig boeken over menskunde waaronder The Life Codes, dat internationaal is uitgegeven. Ze is directeur van The Life Foundation, een centrum voor innerlijke groei. Archives
Juni 2021
Categories |