|
Als het harder regent dan je hebben kunt, dan zijn daar de warme armen van vrienden. Vrienden die niet vragen, niet willen weten hoe het zit, maar antwoorden met het stille parfum van liefde.
Waar ik het over heb? Over het feit dat Dotan flink de wind van voren kreeg en men het kennelijk nodig vond om daarmee ook mij een flinke stortbui te geven. Geen idee overigens waarom; onze carrières zijn gescheiden, is hij een groot en volwassen mens, kom ik vanwege mijn werk nog nauwelijks op befaamde feestjes en partijen en verblijf ik graag in de luwte van de stilte. Hoe dan ook: het waren leerzame weken waarin ik met verbijstering keek hoe gewonde zielen, gevuld met boosheid op wie of wat dan ook, het hart luchtte door te twetteren en twitteren wat voor ‘de bek komt’ en rook ik in hun berichten de sombere adem van kwaadaardigheid. Onverlet is het recht van elk mens om een mening te hebben, te vinden wat je vindt, maar daar zijn grenzen in, want een ander mens bewust beschadigen met roddelend leedvermaak of rancune is ver verwijderd van wijsheid. ‘Zeg maar niets,’ troostte ze mij, ‘het beste is om het te laten rusten, het waait vast wel weer over.’ Ik dacht na over haar woorden: Zeg maar niets… Maar ik ben niet goed in verschuilen, zeker als er niets is waar ik mij over- of voor zou moeten of kunnen schamen. En zeker niet over dat wat mij lief is. ‘Wil je het afzeggen?’ vroeg hij, ‘de zaal zit vol maar alle begrip als je het even niet wilt.’ Maar ik bedacht mij maar één ding; als het harder regent dan je hebben kunt, heb je een stevige paraplu van moed nodig. Zo stapte ik uiterlijk onbewogen maar innerlijk met een bibberend hart het podium op. Goedenavond lieve allemaal, We gaan het maar eens hebben over de adem van succes. Nee, niet over geld, of materie maar de echte definitie van succes is het vermogen om je verlangen te leven en te weten wat jou nu echt gelukkig maakt. Maar succes heeft twee kanten: enerzijds het licht van succes als een bruisende inspiratie om door te zetten, anderzijds de schaduw van succes als leraar met geduchte levenslessen. De essentie van het leven is immers groei. Zo groeien we allemaal elke dag een stukje grootser in wie wij zijn, dichter naar onszelf toe, dichter naar de innerlijke vrijheid om echt te worden wie wij zijn en kan de schaduw een uiterst ambitieuze leraar zijn. Het aura van succes is niet altijd eenvoudig, het is een geduchte training in het licht en daarmee ook in de schaduw van wie je bent. Op klein succes reageert men met een kleine bewondering of afgunst, bij groot succes kan het een heuse duale campagne worden. In andere woorden: weet waar je aan begint!, grapte ik met de zaal, succes maakt je zichtbaar en zal iedereen een mening over je hebben, of ze je nu kennen of niet. Maar het is een fantastische reis waarin jij het mooiste en het minste van jezelf zult gaan tegenkomen, en ja, met blunders en vlinders. 'Wie van jullie droomt van innerlijk succes?’ Vrijwel alle vingers in de zaal gingen omhoog. Het eerste dat je nodig hebt is een zwemvest. En het beste zwemvest is de eerste kosmische wet, de wet van dualiteit, te leren begrijpen. Hetgeen wil zeggen dat alles in de wereld duaal is: man, vrouw, nacht, dag, ver of dichtbij. Dat wil zeggen dat als je iets zichtbaar maakt, bijvoorbeeld jezelf, dat mensen vanuit die dualiteit naar je zullen kijken. In andere woorden, je zult bewonderaars hebben of tegenstanders. Het zwemvest is dat je het niet persoonlijk neemt omdat je begrijpt dat het een natuurwet is: het één kan niet zonder het ander bestaan. Het persoonlijk nemen maakt dat je angst krijgt om door te groeien en jezelf klein laat maken. En voor succes heb je moed, kracht en durf nodig. Lees de biografie van elk succesvol mens en je zult zien dat het een fikse reis is geweest tussen verguizing, bewondering en alles er tussen in. Eigenlijk een soort van patatje oorlog met alle smaken. Maar er is één ding dat alle succesvolle mensen gemeen hebben en dat is een doel. En dan heb ik het niet over een materieel doel, maar over de innerlijke vrijheid van het archetype rebel. De rebel is namelijk altijd de voorloper vanuit onverschrokken moed. Zo vocht Marco Borsato zich dapper een weg terug, incasseerde Mark Rutte flinke kritiek, werd zowaar nog geliefd, en zo kennen wij heel veel voorbeelden. Het werd een fijne avond maar op weg naar huis was ik moe, zo moe van alles, en huilde ik met een intens verdrietig hart. Ook dat hoort bij het vermeende aura van succes, en ook dat mag er zijn, want het doet gewoon zeer als mensen die je niet eens kennen van alles roepen. En ja, ook al is de ziel wijs, een mens heeft ook nog een hart dat voelt. Ik parkeer mijn auto langs de verlaten weg om even op adem te komen voor zomaar een goed zielengesprek. Dat doe ik al jaren als het even stormt; ach ja, je kunt bidden of gewoon een fijn gesprek hebben want wie heeft er niet soms een zetje nodig. De radio speelt zacht op de achtergrond. Ik herken de stem van Treintje… ‘Ken je mij? Wie ken je dan? Weet jij mij beter dan ik? Ogen die door de zon heen kijken. Zoekend naar de plek waar ik woon. Ben jij beeldspraak of iemand die aardig is, of onmetelijk ver, die niet staat en niet valt, en niet voelt als als ik, niet koud en hooghartig… Mijn hand zoekt mijn hart, ik weet het weer. Ik ben er weer. Ik begrijp het weer en zo rij ik naar huis. Echt naar huis. Het is de plek waar ik woon, met een stoel op het water, een raam waarlangs het opklarend weer of het vallende duister voorbij vaart. liefs, Patty Harpenau
13 Reacties
Ik kijk met verwondering naar de beelden op het scherm. Hij is een gevierd coach en via de mail ontving ik een uitnodiging voor zijn online cursus. Nou ja.. via de mail? Ik werd letterlijk gebombardeerd door een social media offensief. Je kent dat vast wel: nog vier, drie, twee dagen… voor de laatste korting! Etc, etc, etc, en nog meer van dit soort shit.
Sorry dat ik het woord shit gebruik maar ik weet niet hoe het met jou zit maar bij mij werkt dit averechts.Tja waarom irriteert mij dit eigenlijk? Want de man heeft een online cursus, verdient daar zijn brood mee, het is zijn goed recht om dit aan de wereld te laten weten en het voordeel van een cursus die je per computer of tablet kunt volgen is dat je er niet de deur voor uit hoeft. Je kunt het fijn in je eigen tijd volgen, dus tja…een dosis ‘happy shit’ is altijd nuttig, niet waar? Nieuwsgierig schrijf ik mij in, volg de instructies en et voilà verschijnt zijn bekende snoet in beeld: ’Hallo, ben jij een ‘loser or a winner?’ vraag hij parmant. Hij vervolgt: ‘Je kunt alles bereiken wat je maar wilt want jij bent geboren om te winnen!’ Ik verslik mij accuut. Goh… wat een turbulentie zeg. Hier moet ik even van bijkomen want dit is nog maar pas het begin: ik schenk maar een goed glas wijn in om de rest van de euforie te kunnen ondergaan. Nou ja, hier komt het: ik vind het regelrechte lariekoek. Want allereerst kun je niet alles en iedereen worden, hooguit kun dat bereiken wat bij je hoort. Echt bij jou hoort! Daarnaast moet je hoofd ( denken) begrijpen wat je hart voelt en wat je ziel weet anders krijg je innerlijke turbulentie en een onduidelijke levenskoers. Dus de gouden regel in coaching is: hoofd, hart en ziel congruent, anders gaat het mis. Maar het probleem met ons mensen is dat we vaak last hebben van een mistig brein en met een mistig brein bedoel ik dat het vol zit met unhappy shit: met zorgen, oude patronen, teleurstellingen of twijfel. Nu nog een stapje verder: of je het nu ziel noemt, innerlijke weten of natuurlijke intelligentie, maakt geen bal uit maar wat een uiterst belangrijk gegeven is, is dat de ziel vanuit oplossingen ‘denkt’ en het brein ( jouw denken) vaak denkt vanuit problemen. Begrijp je waar ik naar toe wil? Het is dus onzin, klinklare onzin, om op je stoel te gaan staan, jezelf als een gorilla op de borst te slaan en keihard te roepen dat je een ‘winner’ bent. Je brein gelooft er namelijk geen barst van mits dat je beschikt over narcistische trektjes. Waar je dus mee aan de slag moet is het volgende: het heropvoeden van je brein, oude denkfiles deleten, nieuwe denkfiles downloaden, een password aanmaken zodat de oude shit geen kans meer maakt en vervolgens begrijpen dat je brein net zo werkt als een computer. Deze coachingsmethode noem ik brainsurfen. Wat brainsurfen is? Het is een directe communicatie tussen een helder brein (bewustzijn), en de ziel (onderbewustzijn), en het veld (hogerbewustzijn) en vice versa. Waarbij het idee of inspiratie of de oplossing uit het veld komt, de ziel de juiste informatie oppikt en doorseint en het brein het uitvoert. Zo simpel werkt het maar dan moet je wel iets doen aan je brein. Brainsurfing is dus je brein compleet anders ( weer oorspronkelijk) te leren denken. Ja… brainsurfing want je brein is inderdaad een laboratorium met oneindige mogelijkheden. En als je brein samenwerkt met je ziel dan surf je moeiteloos van Google Earth naar Google Universe. Terug naar onze wervelende coach, Ik ben echt te oud geworden voor een juichende man die je vertelt dat als het je niet lukt je doel te bereiken dat je een ‘loser’ bent. Hmmm… zal ik hem schrijven? Oeps: dat geeft vast problemen en aangezien ik het aflopen jaar mijn brein netjes heb heropgevoed denk ik liever in oplossingen. Hmmm… hoe werkt dat eigelijk zo’n online cursus? En hier begint een stout plan… Zal ik het doen? Vooruit, ik kan het vast en verhip zeg: binnen een uur ontvang ik een mail van een waanzinnig leuk bedrijf dat coaches helpt online cursussen te bouwen. Goh… toevallig zeg. Nu is de beer los in mij. Ik kan er niet meer van slapen en duik met warme sokken en een goddelijke cappuccino achter mijn computer. Potjandoppie wat is dit gaaf zeg. Vier weken later, inclusief stijve nek en ronduit geweldige lol staat mijn complete cursus in brainsurfing online. Bijna vijf uur met workshops, video’s, oefeningen en daily brainsurfings om de kennis vast te houden en beantwoord ik vragen en coach ik de eerste deelnemers. Te leuk! Ik stuur de coach een mailtje met een warm bedankje dat hij mij heeft geïnspireerd. Ik krijg accuut een bedankje terug: ’You are a Trump!’ Nou ja… het was nou niet het antwoord waar ik op zat te wachten maar in het kader van een gezond en helder brein oordeel ik maar verder niet. ik ga er maar vanuit dat het aardig is bedoelt. Nou… mocht je zin hebben in een onverstoorbare rust in je hoofd, een vertrouwend hart in balans en een duidelijke en overvloedige koers voor je leven? Dan is het tijd voor Happy Shit. Meer weten over de Online cursus The Soul Door ... Met warme groet Patty Harpenau Er is een nevelland waar alle oude jaren rusten, in het geheugen van Tijd wordt immers alles bewaard en nee, geen levensverhaal gaat ooit verloren, hooguit even vergeten of uit het zicht, en
sluimeren alle herinneringen zacht in de zoete schaduw van eeuwigheid. Zo wonen alle jaren samen, stromen geleefde dagen en nachten, seizoenen en maanden weer terug naar de verhalenzee. Bijna allemaal, met uitzondering van hen die naar de adem van duisternis rieken, te donker zijn om herbeleefd te mogen worden en pas nadat ze zorgvuldig gewassen zijn, ontdaan van zwart- en galligheid, worden ze weggebracht en voor altijd begraven. Maar daarentegen worden de mooiste verhalen bovenop gelegd zodat ze als eerste gekozen zullen worden door verlangende harten die op zoek zijn naar een nieuw sprankelend jaar. Want een mooi verhaal wil immers niets lievers dan ontwaken, opnieuw leven, met het elan en het parfum van liefde en het enige waar het op wacht is een fluistering, of wellicht een verzuchtende zucht, die de sluimerende dekens over dommelende woorden kan openslaan. En zo gebeurde het dat er op aarde een vrouw, het was bijna de wisseling van tijd, met een hoopvolle hunkering verlangde naar een nieuw jaarverhaal. Ze zocht niet zomaar een legende; ze wilde het mooiste jaar uit haar leven beleven. Dezelfde nacht droomde ze van een eeuwige bibliotheek, ergens achter de nevelen, in een land met zwevende boekentorens en in haar heldere slaap liep ze door de eindeloze gangen der slapende verhalen. Zachtjes om de rust niet te verstoren speurde ze door het gouden archief. Elk jaar lag keurig op de juiste plek, op naam en data gearchiveerd, en het enige dat ze hoefde te doen om een verhaal te doen ontwaken was het openen van een lade. Ze probeerde het voorzichtig, met verheugende en nieuwsgierige vingers schoof ze zomaar een laatje open. En zo waar, hier ontsnapten de eerste wervelende beelden als verhalende fotofilms in de lucht. Geschrokken schoof ze het dicht want dit was niet het verhaal dat ze zocht. Ze probeerde een volgend laatje, toen nog maar één, en zo volgden er meer. De ruimte vulde zich met zwierende geschiedenissen van levens van weleer en tot haar schrik veranderde de hal tot een wervelende kakofonie van verhalen die niet meer wisten tot welk laatje ze behoorden. Het kon niet anders dan dat dit niet onopgemerkt zou blijven door de Verhalenvanger. In de haast vergat hij zijn gouden pantoffels, de lange ongevlochten baard wapperde achter hem aan, toen hij briesend de geopende schuiven ontdekte. Met een ferme inademing blies hij de verhalensymfonie bij elkaar en verborg ze voor nu maar even in een kist. Hij vond haar verscholen onder de tafel, klaar om zijn woede te foeteren, maar toen hij haar geschrokken tranen zag met stamelende verontschuldigden smolt zijn ergernis. Ze probeerde nog flink te zijn, de eerste waterlanders weg te slikken, maar het verhaal van haar jaar kon niet meer wachten en snikkend stortte ze haar hart bij hem uit. Het werd stil in de oneindige bibliotheek en alle hemelse oren bogen zich voorover om het verhaal van haar dagen te horen. Ze snikte en trilde, de zinnen vlogen als vanzelf, ze kon de wervelende woordenstorm niet meer weerhouden en terwijl ze vertelde over het moeilijkste jaar uit haar leven ving hij de letters op tot een lange brief, rustig wachtend tot ze was uitverteld. Het was die nacht dat op aarde het hemelwater bleef regenen want ontroerd weende de hemel met haar mee. Hij gaf haar een lint en het beschreven perkament. Ze rolde het stevig op en met een dubbele vaste knoop sloot ze haar verhaal. Ze wilde het eigenlijk verbranden maar hij legde haar uit dat geen enkel verhaal ooit vernietigd mag worden maar verbande het wel naar de plek waar verhalen nooit meer geopend mogen worden. ‘En nu,’ vroeg hij haar, ‘welk avontuur zou je komend jaar willen gaan leven?’ Achter haar hoorde ze de verhalen fluisteren, haar verlokken en verleiden. Maar hij duwde hun letters resoluut weg want het mooiste jaar uit een leven kun je alleen maar zelf schrijven. ’Zoals je hebt kunt reizen met je verbeelding naar je herinneringen, zo kun je ook een heldere weg vinden naar een toekomst, of beter gezegd toekomsten met eindeloze mogelijkheden. Denk niet in enkelvoud als je het mooiste zoekt maar gebruik de imaginatie van meervoud. Pas dan openen zich de uitkomsten die op je wachten want net als bij alle verhalen die geschreven staan popelen ze om uitgenodigd te worden zodat ze zichtbaar mogen worden. Dus vertel mij hoe jouw mooiste jaar eruit zal zien.’ En zo droomde zij… en hij tekende met haar mee… en daar waar ze te bescheiden was vulde hij het voor haar aan met een extra lakje goud, en een extra vleugje liefde, en een extra toefje overvloed, en een extra geurtje geluk, en toen alles geschreven stond, bracht hij haar moe gedroomd weer zachtjes terug naar bed en aaide zacht haar droom weg. Ze ontwaakte op 1 januari 2018, zowaar met een lichter hart dan ooit tevoren en zong zij met heldere stem zomaar woorden die ze nooit eerder had gebruikt. Ze moest er een beetje verlegen van lachen maar ach… alles voelde zo nieuw, zo kostbaar groots, alsof het licht opeens zo anders leek en de schaduw zich voorgoed had verscholen. Wat ze zong? Moge alles wat bij mij hoort, in overvloed en in liefde, mij omarmen. Opdat ik een lichtje kan zijn voor iedereen die op zoek is naar oneindige mogelijkheden. Ik wens je een prachtig en mooi nieuwjaar Patty Harpenau 31 december 2017 De journaliste kijkt mij aan: in haar hand ligt mijn nieuwste boek. Een speurende en kritische blik glijdt over de titel, A Happy Way of Life.
‘Is het niet een beetje zweverig?’ informeert ze. ‘Sinds wanneer is geluk wollig?’ antwoord ik. Ze haalt haar schouders een beetje nukkig en dwars op en ik verberg een stiekeme grijns. Misschien doelt ze eerder op het feit dat geluk soms ver lijkt maar hé… het is dichterbij dan je denkt. Geluk is immers geen doel maar eerder de belangrijkste reis van je leven. En nee, geluk heeft niets te maken met wollige toestanden: het is een levensechte cursus in levensintelligentie. Het is een bloedstollend levensavontuur met pieken en dalen, met vallen en opstaan; tranen drogen en moedig doorgaan. Ja, voor echt geluk heb je een beetje ballen nodig. ‘Ballen? Wat is dit nu toch weer?’ Ja.. ballen! Ballen als in moed, in durf en in kracht: het onverzettelijke besluit om iets van je leven te maken. Zo is het en niet anders. Als deze woorden jou een zachte grijns van inspiratie ontlokken doe mij dan een plezier. Pak een denkbeeldige prullenmand en ruim alles op wat je ongelukkig maakt. Hoe je dat doet…? Heel simpel: je schrijft het op en weg ermee. Voor het goede begrip, ik heb het niet over een gebrek aan compassie, empathie of zorg voor een ander. Ik heb het over omstandigheden, situaties en mensen die je doelbewust ongelukkig maken. En inderdaad om dit te kunnen doen heb je een beetje ballen nodig. Gewoon diep- en dapper ademhalen en zeggen: ’Nee… dat doe ik niet meer, en nee… dit wil ik niet meer.’ Wat maakt mij gelukkig? Vervolgens maak je een lijstje met van alles dat je wel gelukkig maakt en zet je doelbewust je innerlijke navigatie op de juiste koers. Dat doe je door een keihard besluit: ’Deze richting kies ik nu. Niet morgen of overmorgen maar Nu.’ Zo dat lucht op, niet waar? Dan weet je in ieder geval wat je wel wilt! Jeetje, klink ik nu niet een beetje als een gelikte Amerikaanse coach? Je kent ze vast wel die overmatig enthousiaste ‘tsjakka-types’ die roffelend op een podium staan. Dat ben ik niet want geluk is eerder zacht en lief doch stevig, niks geen tsjakka of hoppa. Het gaat over liefdevol zijn naar jezelf, opruimen wat weg kan en inruimen waar jij je op verheugt want vreugde is het water van geluk. Volgende stap. Leer jezelf het verschil tussen uiterlijk- en innerlijk geluk. Uiterlijk geluk zijn geluksmomenten. Super fijn om ze te beleven maar ze zijn een aanvulling. Als je iets of iemand nodig hebt voor je geluk blijf je er altijd afhankelijk van. Dat kan ronduit vervelend zijn als je liefde de kuierlatten neemt of de baas je niet meer nodig heeft. Als je dat overkomt, kijk je namelijk recht in de ogen van een levensles: ’Wie ben ik? En waar is mijn geluk echt afhankelijk van?’ Hier kom je tot het wervelende inzicht dat jij zelf verantwoordelijk bent voor je geluk (en sorry… ook voor je ongeluk). Innerlijk geluk daarentegen is blij zijn met jezelf. Hoe je dat doet…? Niets maakt een mens zo gelukkig als het beste en het mooiste te kunnen delen van zichzelf. Er is één maar aan dit verhaal: je moet wel weten wat jou nu echt gelukkig maakt. Daar is een simpele oefening voor en het recept is rust. Zoek een moment de stilte op, haal diep adem naar je hart en vraag het maar: ’Wat is mijn hartsverlangen?’ En nee, het antwoord gaat niet over geld, spullen of huis maar over wie je echt bent. Wat deel ik het allerliefste? Woont er wellicht in jou een diep verlangen om mooie dingen te maken voor anderen? Of leeft er in jou het talent om te zorgen of te organiseren? Wat het ook is: ga je verlangen leven. Adem het diep in, deel het eerst met jezelf en geef door wat je over hebt. Een boom drinkt eerst zelf water en geeft door wat hij overheeft en je denkt toch niet dat een trotse stam om toestemming vraagt om tot bloei te komen? Met vreugde laat hij zijn bloesem en takken waaien in de wind, onverschillig voor bewondering of verwondering. Hij heeft compleet geen compliment nodig van een ander want hij weet wie hij is. En voor dat laatste heb je inderdaad ballen nodig. Wat kan jou het schelen wat ze over je zeggen of menen! Weet je wat belangrijk is? Dat iemand je aankijkt en zachtjes zucht: ’Joh.. dank je wel. Daar heb je mij zo bij geholpen.’ En weet je wat zo verwonderlijk is? Het voelt eigenlijk op zo’n moment dat je niets gedaan hebt, niets anders dan dat je even het beste van jezelf hebt gedeeld en voel je de verheugende bries van geluk in je hart waaien. Zo voelt het alsof je een knipoog van het leven krijgt en voilà…. hier is de adem van geluk. liefs Patty Harpenau  Ze is er...Daar lig je dan… Jij met je gouden kaft, glanzend glad papier en zoveel woorden.
Je kijkt mij aan alsof je zegt: ‘Nou, is dit wat je wilt? Wat je te zeggen en te delen hebt? Vooruit dan maar, laat mij maar ademen want ik ben dol op meereizen in diepe jaszakken en versleten tassen. En oh, ik geniet zo van zachte handen die mijn nerven aaien, of de warme blik van lezende ogen, of wellicht wel een bulderende lach en wie weet, hier en daar een ontroerde traan. Ik lig zo graag geduldig te wachten op een nachtkastje tot ik weer geopend zal worden en dan fluister ik onhoorbaar om de slaper niet te storen iets liefs in een oor. Ja, daar droom ik van, want wat is een boek zonder lezer, nietwaar? Maar nu ik je toch spreek, heb ik nog een vraag aan jou; weet je het zeker? Ben je klaar voor want in mij woont jouw leven. En iedereen die mij leest weet wie jij bent.’ Ja, ik weet het zeker, lief boek van mij. Ik schreef jou in de luwte van de zomer, in de stilte van de nacht, toen hielden wij elkaar gezelschap. Niemand die ons kon storen, er was een heilig verbond tussen de schrijver en dat wat geschreven wilde worden. Zo leerden wij elkaar kennen, een eerste prille vriendschap, vervolgens een opwindende verliefdheid en daar kwam het aroma van liefde tussen jou en mij, een bries met het parfum van inspiratie. De eerste woorden kwamen langzaam, maar toen jij echt begon te spreken vlogen mijn vingers sneller, steeds sneller, tot ik zelf niet meer wist wat ik schreef. Zo gaat dat nu eenmaal als je schrijft met bezieling, dan vervaagt de buitenwereld en is er niets om te horen, of te voelen, of te weten, noch te willen. Er restte mij niets anders dan de stille overgave aan El Duende, de innerlijke schrijverswind. Zo werd jij geboren. Ja, ik weet het heel zeker, geen twijfel over mogelijk. Maar vandaag hou ik je nog even thuis. Nog een dag ben jij van mij, van niemand anders. Morgen mag je weg en zul jij je weg vinden zoals elk boekenkind dat doet. Maar vannacht gaan jij en ik nog even samen zitten, beloof ik je dat ik je nerven zal kietelen, je gouden kaft zal strelen tot je mij giechelend vraagt om te stoppen. Nog even zal ik je wiegen, zijn jij en ik samen, en zal ik je vertellen dat ik van je hou. ‘Psst,’ fluister jij, ‘ik ben een beetje bang voor het donker. Stel je voor dat ik maandenlang ‘s nachts in een verlaten winkel op een plank moet liggen. Het lijkt mij zo onverdraaglijk eenzaam en ik zal jou zo dierbaar missen.’ Ja lief boek, ik kan je niet beloven dat je soms even moet wachten tot je naar een liefdevol huis wordt meegenomen. Maar ongetwijfeld zal dat gebeuren, want je bent een gouden boek en een zegen voor elk verlangend hart en steeds zal iemand weer van je houden. Het zal vast niet lang duren. Nee, echt niet lang. En mocht je eenzaam zijn, adem dan maar en weet dat wat in liefde geschreven is, altijd in liefde zal worden ontvangen.  Ken je Harry?
Harry is een naam die ik heb bedacht voor de babbelaar in mijn hoofd. Je weet vast wel waar ik het over heb: die tetterende innerlijke stem die eigenlijk nooit complimenteus is. Die mij in de vroege ochtend, als ik met wallen van slaaptekort en een ‘badhairday’ voor de spiegel sta, enthousiast vertelt dat het tijd is voor een leuke facelift. Ja… mijn Harry kan er wat van. Wat ik hoor in mijn hoofd zou ik nooit tegen mijn beste vriendin durven zeggen: ‘Zeg liefje, moet jij niet die wrat onder je neus weg laten halen?’ Natuurlijk doe ik dat niet want de andere stem in mij, die van het hart, zou haar eerder vertellen dat deze charmante schoonheidsvlek een uiterst gewild object voor Marilyn Monroe was en dat ze prachtig is zoals ze is. Voor het geval dat jij je nu bezorgd afvraagt of ik schizofreen ben geworden, kan ik je geruststellen; er is niets mis met mij anders dan dat ik soms geducht last heb van een kritische Harry. Zo vertelt Harry mij dat niemand zit te wachten op deze column, dat ik uiterst bijdehand zit te doen en dat mijn grappen niet leuk zijn. Maar gelukkig heb ik mijn grote vriendin Bep! Bep is de zachte en liefdevolle stem van mijn hart die van alles en iedereen houdt inclusief mijzelf. Dat is een ware opluchting, nietwaar? En om het nu maar compleet te maken heb ik nog een derde stem: een woordeloos diep innerlijk weten dat soms met verbluffend wijze inzichten komt. Zo viel afgelopen week mijn bejaarde buurvrouw tijdens een feestje neer en tot verbazing van vriend en vijand trok ik ferm haar armen omhoog, gaf ik zowaar een stoere beuk op haar torso en kwam ze weer tot leven. Geen idee waar deze wijsheid nu weer vandaan kwam maar na kwartiertje zat ze weer vrolijk op haar stoel. Ook mooi toch? Wij mensen beschikken dus over drie stemmen. Een ego-stem, een hart-stem en een zielen-stem en hoe fijn kan het leven zijn als deze drie stemmen dezelfde taal spreken. Dat werd aflopen week weer eens helder tijdens een meditatietraining die ik gaf. Zij, een leuke vrouw, verzuchtte hartgrondig: ‘Ik heb zo’n verrekte last van mijn Harry. Ik ben nooit leuk, mooi, slank of lief genoeg.’ De rest van de groep knikte enthousiast want we hebben er allemaal last van. Hamvraag is dan ook hoe jij je innerlijke Harry toch wat eleganter kunt laten klinken en hoe er rust komt in de bovenkamer. Ik legde haar uit wat de functie is van Harry want als toeval niet bestaat beschikken we niet zomaar over een Harry. Als het goed is beschikt elk mens over een gezond ego. Het ego is namelijk onze ‘doe-kracht’ en nu ga ik toch echt even spiritueel worden: wij mensen zijn in dit leven om groots te groeien in wie wij zijn. In de natuur groeit niets kleiner dus groeien wij mensen van groter naar groots. Maar wat als je nog niet zo goed weet wie je bent, wat je diepste verlangen is, waar je hart van gaat jubelen? Dan is de verleiding groot om je identiteit te hechten aan uiterlijke dingen. Zo zijn er mensen die geen auto hébben maar hem zíjn. Het merk van hun horloge of auto, hun status bepaalt in hoge mate wie ze zijn. Dat noemen we met een mooi begrip ego-realisatie. Maar… als je wel weet wie je bent ben je niet meer afhankelijk van een buitenwereld voor je geluk, is alle materie een leuke aanvulling en bepaal je zelf je invulling. Dat noemen we zelf-realisatie. En hier komt het… meditatie is de snelste weg om uit te vinden wie je bent. Want in meditatie wordt Harry rustig, verzacht het hart en kom de wijze innerlijke stem aan het woord. Meditatie is dus echt veel meer dan je ‘denkt’, het is een wijsheid voor het leven. Nu moet je weten dat ik al ruim dertig jaar meditatieles geef. Nee… geen wollige toestanden op een kussen… Meditatie is oprecht een levenswijsheid. Het is de goedkoopste sport die je kunt beoefenen, je moet het gewoon één keer goed en gedegen leren, en als je een goede leraar treft dan zoek je samen een manier die het best bij jou past. Want niet iedereen is gemaakt om in een lotushouding onder het genot van een klankschaal te mediteren. Wat Harry hiermee te maken heeft? Alles. Werkelijk alles. Want de meeste mensen gaan op meditatieles omdat ze dol worden van hun innerlijke Harry. Kijk… en dat is precies waarom we een Harry hebben! Harry stimuleert ons om te groeien! En de snelste manier om een leuke Harry te krijgen is niet om hem te vermoorden maar om er vriendschap mee te sluiten want uiteindelijk is Harry een uitermate vernuftige leraar die niets anders wil dan jou leren wie je echt bent. Ohm Harry dus!  Zo, ik heb er een nieuw etiket bij: naast Zweefteef, Swami Bami Mien, of Wollige Zweveres heb ik sinds deze week ook last van een voor mij recentelijk nog onbekende aandoening: ‘De Meditering’.
Mocht je nu denken dat het leven van een coach over rozen gaat dan kan ik je verzekeren dat dit geheel onjuist is. Het riekt niet altijd naar rozengeur zullen we maar zeggen. Tja…waar dit over gaat? Nou het gebeurde zomaar tijdens een meditatie training. Wellicht weet je dat ik naast auteur en Life Teacher ook meditatieleraar ben. Het is inmiddels al heel wat jaren geleden dat ik aan het Deepak Chopra Centrum mijn licentie behaalde. Aansluitend vertrok ik naar het land der dualiteiten- het mooiste en het vieste land ter wereld- het verre India om verder te studeren want meditatie is heus een echte studie. Terug naar het verhaal. Mijn groep zat keurig met gesloten ogen terwijl ik hun de eerste stappen van meditatie leerde. Iedereen deed braaf mee, het was rustig en sereen en hoe leuk kan het leven dan zijn. Tot zij, een flink uit de kluiten gewassen mevrouw spontaan driftig werd. De groep viel letterijk om van de schrik ( het zal je maar gebeuren als je rustig in hogere sferen zit) toen zij woest begon te schelden. Het gehele woordenboek der schunnige termen vloog voorbij, het snot uit haar huilende neus plakte over de deelnemers heen en ze stikte bijna in haar razernij. Crisis en chaos dus. In een ultieme poging om haar rustig te krijgen richt zij nu vol de aanval op mij. Ze mept letterlijk het geruststellende glas water uit mijn hand ( het was toch zo lief bedoelt) en hier komt het:’ Jij trut, zeg… krijg jij even snel de meditering'! Nu is het echt feest bij de apen, zou zoonlief gezegd hebben, maar nee… het was zo feestelijk nog niet want de groep begint nu echt onrustig te worden. Het is tijd voor actie: ik pak haar bij de forse nek en wurm haar naar het terras. ' Ga zitten want ik ga je uitleggen wat er met je gebeurd’, zeg ik ferm en fier. Zij haalt Godzijdank diep adem. Dat gebeurt dus heel soms in meditatie. Meditatie is namelijk een rust met concentratie in tegenstelling tot slaap. En deze aandachtige rust maakt dat opgehoopte energie in lijf en hart kunnen reinigen. Dat is de reden waarom iedereen zou moeten mediteren want stress wil je niet in je lijf opslaan en is tien minuten per dag een zegen voor je gezondheid en welzijn. Maar soms is het inderdaad net alsof je de deksel van een hogedrukpan haalt en komt de energie als een flinke storm los. Zo ben ik gewend aan mensen die spontaan winden, boeren, tranen laten of onrustig worden maar een scheldkanonnade was mij niet eerder overkomen. Ze komt weer wat bij. Verlegen kijkt ze mij aan… ‘sorry hoor!’ We blijven nog even buiten zitten en de emoties komen los. Tranen over haar diepste verdriet, stamelende woede over het vreemdgaan van haar man, wanhopig omdat ze de toekomst niet meer weet en ze had bedacht dat een cursus in meditatie wel zou helpen. Ik grijns, pak haar hand:’ Liefje, gelukkig gebeurde het hier en niet als je aanstaande ex de kinderen komt halen. Je bent het kwijt en zou je het prettig vinden om toch nog even te mediteren?’ Natuurlijk had de groep alles gehoord en werd zij gelukkig met warme handen opgevangen en ging iedereen weer opgelucht zitten op de gezellige banken. ‘Nou… vooruit, sluiten jullie je ogen, aandacht naar je ademhaling, rustig met je aandacht naar je hoofd, alles wat je denkt mag er gewoon zijn, vervolgens aandacht naar je hart en open je hart door aan iets of iemand te denken waar je zielsveel van houdt. Dan opent je hart zich als vanzelf.’ De groep mediteert in alle rust. Ik zie een zachte lach over haar gezicht, ze geniet kennelijk van de rust en ach… humor moet je houden. Ik hoor de klank van mijn stem het volgende zeggen:’ Meditatie doet veel meer dan je ‘denkt’, je kunt er verhip zelfs het virus van de ‘meditering’ van krijgen.’ Tot volgende week en zomaar liefs en als je het leuk vindt luister dan naar onze meditatie-app. Hij is Virus Vrij.... online meditatiecursus Patty Harpenau Het is bijna zaterdag… tijd voor mijn blog. Ik zou kunnen schrijven over vergeving of over succes, of wie weet wel over overvloed maar in mijn hoofd hamert de zin:’ Ze komt nooit meer thuis.’
Gisterenavond keek ik naar een gevuld voetbalstadium, een wedstrijd die Amsterdam verloor maar Manchester won. En tussen het voetballen in schakelde ik over naar de BBC en zag ik haar… Zij, een verloren moeder, die zo had gehoopt, zo had verlangt, tegen beter weten in, dat haar dochter levend gevonden zou worden maar nee, ze zou nooit meer thuis komen. Haar meisje vertrok- met hoepelrok, nieuwe schoenen, nagellak en lipstick- naar haar idool en zou de avond van haar leven beleven. Zo had het moeten zijn maar zo ging het niet. Ik wil niet eens de woorden vinden om een dergelijke daad te beschrijven anders dan dat het vandaag Hemelvaartsdag is en ik hoop dat, wat wij als God benoemen, een uitzondering maakt en voor de dader de Hemeldeur potdicht houdt. Niks geen maagden of eeuwig leven, niks geen beloning of paradijs maar wellicht een eeuwige verbanning naar de duistere kelders van Lucifer. Ze kijkt verdwaasd in de camera. Het zal nog dagen duren voordat de betekenis van haar zin echt tot haar doordringt en laten we hopen dat er geen goedbedoelende priester opduikt met zalvende woorden dat het allemaal Gods wil is. Dat dacht de dader namelijk ook… Mijn neef Ben, heeft een ander woord voor God bedacht. Hij heeft gelijk vind ik. Want in de naam van God heeft de wereld afgelopen week zijn onschuld verloren. Ben noemt God Gerrit en ik kan mij zo voorstellen dat Gerrit huilt bij het zien van dergelijk diep verdriet. Tja… de wereld draait altijd door. We kijken het nieuws en gaan terug naar onze eigen zorgen, geluk, verdriet of pijn: het resultaat van onze eigen imperfectie waar wij maar geen vergeving voor vinden. We willen altijd beter, altijd meer en in die zoektocht verliezen we wat werkelijk belangrijk is uit het oog. Het antwoord op imperfectie is vergeving. De waarheid van vergeving is dat wij mensen perfect imperfect zijn: zonder vergeving geen liefde, en zonder liefde geen wonderen. Het zijn mooie woorden maar zij, de verloren moeder, heeft daar geen boodschap aan. Voor haar is vergeving een verwonderlijke begrip. De werkelijke betekenis van Hemelvaartsdag is een code, een metafoor. Het is het wonder dat de Hemel in ons allemaal woont: het wonder van liefde. En gaat vergeving, de hoogste en wellicht de moeilijkste spirituele les, niet over goedkeuring maar het verleden daar laten waar het hoort: onze imperfectie van onszelf en anderen te omarmen en te leven vanuit liefde. Ja… we kunnen wel degelijk iets doen. Zoals de adem van paniek en angst onzichtbaar voelbaar is, zo is de troost van liefde even ervaarbaar. Het troostvolle parfum van liefde dat we uitzenden verzacht de pijn en verlicht de eenzaamheid. De gedachte van Hemelvaartsdag is dan ook om je te verzoenen met je eigen imperfectie en de Hemel in jezelf te omarmen. En mocht je nog wat liefde overhebben stuur het naar hen die deze week zo verwond zijn. Dat helpt meer dan de illusie van God’s wil. Zo maar liefs, Patty Harpenau  Het was stil in zijn kamer. Ik klopte op de deur en hoorde niets. Ik liep zachtjes naar binnen en vond mijn zoon in een verbeten gevecht achter zijn spelcomputer. Hij speelde Nintendo. Zijn tong stak gespannen uit zijn mond en zijn brilletje hing scheef op zijn vijfjarige neus.
‘Wat ben je aan het doen, lieverd?’ vroeg ik zacht om hem niet te storen. Er kwam geen antwoord. ‘Wil je niet wat eten?’ probeerde ik nog. ‘Jeetje, mam. Ga weg. Door jou ben ik een leven kwijt. ’Oeps, dacht ik, dat klinkt serieus. Een zoon die een leven kwijt is geraakt, is een serieus probleem voor een ouder. Hij zuchtte diep. Er kwam een bizar geluid uit zijn computer: een slurpende klank en tot mijn verbazing zag ik op het scherm dat zijn Super Mario kennelijk was overleden. Althans, zo leek het: een klein stoer mannetje met een ludieke snor verdween in een soort van afvoerpijp om even later weer fier en vrolijk te herrijzen in een nieuw land. Mijn zoon haalde diep adem. Klaar voor een nieuwe strijd en zijn kleine behendige vingers vlogen als een Wizard over de zwarte joystick. Tot mijn stomme verbazing zag ik zijn Mario over heuvels vliegen, door muren breken, over de meest ingenieuze constructies springen en in de lucht verscheen een regen aan gouden muntjes. Gefascineerd zag ik hoe mijn oudste telg zijn Mario liet springen in een lucht van goud die vervolgens veranderde in levenspunten. ‘Zo mam, ik heb mijn leven weer terug.’ Ik haalde opgelucht adem. ‘Mag ik ook even?’ vroeg ik nieuwsgierig. Hij keek mij aan: ‘Mam, dit ga je niet begrijpen.’ ‘O,’ zei ik en hij deed alsof ik was opgelost in de kamer. Maar kennelijk kreeg hij medelijden met me. Een bedelende moeder is immers voor een kind onweerstaanbaar. ‘Nou mam, vooruit dan maar. Zo werkt het. Dit is Super Mario en de bedoeling is dat je hem door de uitdagingen van het eerste land heen leidt. Hij begint klein, maar onderweg gaat hij groter groeien als je hem genoeg levenservaring geeft.’ Ik pakte onhandig en onwennig de joystick van hem over. Mijn Mario schoot alle kanten op, behalve de goede, en mijn zoon viel slap van het lachen om. Het spel wende snel en ik ontdekte dat ik Mario alle kanten op kon sturen. Met verwondering keek ik hoe ver en wijds ik mijn nieuwe vriend ook naar achteren of naar voren liet lopen, er geen grens was. ‘Verrek’ hoorde ik mezelf mompelen. ‘Krijg nou wat, dit spel is oneindig. Het lijkt het leven wel: ook grenzeloos.’ Mijn zoon verloor zijn geduld door mijn gestuntel: ‘Kijk mam, zo werkt het! Hij speelde het me voor. Mijn Mario stapte vrolijk over van alles en nog wat heen, groeide, overwon obstakels en kreeg daar waar het niet lukte nieuwe kansen. Bij elke geslaagde uitdaging ontving hij nieuwe levensbonuspunten. Eenmaal aan het einde van het veroverde land, verdween hij in een tunnel om even later opnieuw in een ander land geboren te worden. Ik hapte naar adem en dacht, dit lijkt verdorie wel op het proces van incarnatie. Wat een spel… Dit is de perfecte metafoor voor het leven. Een oneindig veld met mogelijkheden. ‘Zeg lieverd’, vroeg ik mijn zoon. ‘Hoeveel levens heeft onze vriend eigenlijk?’ Het was alsof ik de domste vraag van de wereld stelde: ‘Oneindig mam. Tot hij alles heeft geleerd.’ ‘Maar waarom doet hij dat?’ Hij zuchtte om zijn ongeduld te verbergen: ‘Mam, dat doet hij om groter en gelukkiger te worden.’ Ik liep verdwaasd de kamer uit en belde mijn beste vriendin. ‘Ken jij Super Mario?’ vroeg ik haar. ‘Nee, nooit van gehoord. Wie is dat?’ vroeg ze belangstellend. 'Super Mario is vanaf nu mijn held,’ vertelde ik haar. ‘Hij woont in een grenzeloze wereld met oneindige mogelijkheden. Ik weet niet wie dit briljante spel heeft bedacht, maar één ding weet ik zeker. Hij had eigenlijk een goeroe moeten worden.’ Dezelfde avond kwam ze op bezoek. Mijn zoons sliepen bij hun vader. We openden een fles wijn en kropen giechelend in de kamer van mijn oudste achter zijn bureau. Het scherm floepte aan en gewapend met de joystick gingen we aan de slag. Ik moest door het eerste land om haar het wonder van het nieuwe leven van Super Mario te laten zien. Maar het lukte niet hem over een grote muur heen te laten springen. Wat we ook deden, we kregen het niet voor elkaar. Ik belde hun vader. ‘Sorry dat ik nog zo laat bel, maar is hij toevallig nog wakker?’ Mijn ex hing verbolgen op. Vijf minuten later rinkelde de telefoon en ik hoorde de zachte stem van mijn oudste: ‘Mam, ik kan niet te hard praten hoor, anders krijg ik straf. Wat is er?’ ‘Hoe krijg ik in godsnaam Mario over de muur?’ Ik hoorde hem gniffelen: ‘Mam, maak hem groot, dan stapt hij er zelf overheen.’ ‘Jeetje, werkt het zo simpel?’ vroeg ik verbluft. ‘Ja, mam. Think Big.’ Patty Harpenau Inspiratie... mooi woord vind je niet?
Ik schrijf graag in de nacht als de wereld slaapt. Als er een indigo deken van rust over mijn huis en het water ademt. Je moet weten dat ik een nachtwandelaar ben. De nacht en ik zijn goed bevriend: haar stille uren bieden de mooiste momenten als je de El Duende, de innerlijke woordenwind van inspiratie, wilt ontmoeten. Zo maakt zij mij regelmatig wakker met een nieuw verhaal, of zomaar een gedachte, of zomaar iets dat ik niet kan of mag vergeten. Berustend dat haar inspiratie mij geen uitstel verleent sluip ik zacht naar beneden om mijn hondenvrienden niet in hun zoete slaap te storen. Desondanks word ik altijd betrapt door mijn oudste. Zijn staart slaat verheugd op de houten vloer: klop, klop, klop… en verbeeld ik het mij dat hij naar mij grijnst? ‘Sssstttttt,’ mompel ik dan want als de twee andere kwispelende dames ontwaken is het gedaan met de rust. 'Ssssttttt,’ aai ik hem en hij kijkt mij begripvol aan met zijn bruine ogen waar de wijze goudgele kleur van de maan in woont. Mijn vriend is immers al oud, al bijna achttien jaar is hij de troost, vreugde en liefde in mijn leven. Onvoorwaardelijk in zijn trouw en bescherming. Vergis je niet… met zijn verweerde botten zou hij voor mij vechten. Hij krijgt een kluif en ik een cappuccino, we sluiten zacht de deur van mijn schrijfkamer en hij slaapt zijn mooie dromen verder met zijn warme snuit op mijn blote voeten terwijl ik schrijf. Ooit was ik boos op zijn eigenwijsheid: ik moest zijn oren druppelen van de arts maar hij weigerde dit pertinent. Zo weigert hij ook resoluut naar de kapper te gaan en is hij tot op het bot beledigd als ik hem desondanks achterlaat. Dan spreekt hij ruim drie dagen niet met mij en weet hij zelfs de verleiding van een stukje worst te weerstaan. ‘Als ik ooit terugkom in dit leven, kom ik terug als jou, wonend bij mij,’ mopper ik soms op hem als hij mij rustig een uur laat wachten. Hij heeft namelijk een voorliefde voor mollen en muizen, graaft lang en diep en als het hem behaagt terug te komen dan kijkt hij mij uitdagend aan: ‘Zeg… ik wacht in de nacht bij jou dus kun jij rustig ook een keer op mij wachten.’ Ja… als incarnatie werkelijk bestaat en je kunt bij de Hemelse poort een karakter uitkiezen dan zou ik direct dat van hem nemen: onverschrokken moedig, weergaloos liefdevol, onuitstaanbaar onbeïnvloedbaar maar tot op het bot rechtvaardig. Het sprookje gaat dat in de nacht alle zielen elkaar ontmoeten in de school van dromen. Dat de wijsheid van de ziel het beste te beluisteren is in de uren dat het leven slaapt. Ik kan het beamen want zo schreef ik één adem mijn boek The Life Codes en reisde ik mee met de woorden die ik overdag nooit had kunnen bedenken. Het werd het boek dat ik vrijwel over de hele wereld zou na reizen en bij elke interview kreeg ik dezelfde vraag: ‘Waar heb jij de inspiratie gevonden?’ En ik kon geen ander antwoord bieden dan dat ik een nachtwandelaar ben. Ja, de nacht kent ongekende schoonheid. Heb je ooit languit in het gras gelegen onder het sprankelende deken van een sterrenhemel? Heb je toen gevoeld dat er momenten zijn dat alles dezelfde adem ademt, hetzelfde leven leeft, dat boven zoals beneden is? En binnen zoals buiten? Probeer het eens als je op zoek bent naar een belangrijk antwoord; fluister je vraag in de nacht. Weet je wat zo verwonderlijk is? Opeens word je wakker met een idee dat niet meer kan wachten. En als je dat overkomt dan is het zaak om onverschrokken moedig, weergaloos liefdevol, onuitstaanbaar onbeïnvloedbaar maar tot op het bot rechtvaardig te zijn. Rechtvaardig naar jezelf om het mooiste van jezelf te leven want het enige wat een mens echt te verliezen heeft, is zijn droom. Mijn oude wollige Nachtwandelaar leert het mij elke dag. Al bijna achttien jaar. Een van de allermooiste momenten uit mijn leven is schrijven met zijn warme snuit op mijn blote voeten in de woordenwind van de nacht. zomaar liefs, Patty Harpenau |
AuthorPatty Harpenau is trainer, coach en auteur van ruim veertig boeken over menskunde waaronder The Life Codes, dat internationaal is uitgegeven. Ze is directeur van The Life Foundation, een centrum voor innerlijke groei. Archives
Februari 2020
Categories |
RSS-feed
|
The Life Foundation - The Academy of lifeOffice The Life Foundation & Patty Harpenau
Contact OFFICE@THELIFEFOUNDATION.NL website copyright 2020 The Life Foundation telefoon: 0346-830177 |