|
Het is bijna zaterdag… tijd voor mijn blog. Ik zou kunnen schrijven over vergeving of over succes, of wie weet wel over overvloed maar in mijn hoofd hamert de zin:’ Ze komt nooit meer thuis.’
Gisterenavond keek ik naar een gevuld voetbalstadium, een wedstrijd die Amsterdam verloor maar Manchester won. En tussen het voetballen in schakelde ik over naar de BBC en zag ik haar… Zij, een verloren moeder, die zo had gehoopt, zo had verlangt, tegen beter weten in, dat haar dochter levend gevonden zou worden maar nee, ze zou nooit meer thuis komen. Haar meisje vertrok- met hoepelrok, nieuwe schoenen, nagellak en lipstick- naar haar idool en zou de avond van haar leven beleven. Zo had het moeten zijn maar zo ging het niet. Ik wil niet eens de woorden vinden om een dergelijke daad te beschrijven anders dan dat het vandaag Hemelvaartsdag is en ik hoop dat, wat wij als God benoemen, een uitzondering maakt en voor de dader de Hemeldeur potdicht houdt. Niks geen maagden of eeuwig leven, niks geen beloning of paradijs maar wellicht een eeuwige verbanning naar de duistere kelders van Lucifer. Ze kijkt verdwaasd in de camera. Het zal nog dagen duren voordat de betekenis van haar zin echt tot haar doordringt en laten we hopen dat er geen goedbedoelende priester opduikt met zalvende woorden dat het allemaal Gods wil is. Dat dacht de dader namelijk ook… Mijn neef Ben, heeft een ander woord voor God bedacht. Hij heeft gelijk vind ik. Want in de naam van God heeft de wereld afgelopen week zijn onschuld verloren. Ben noemt God Gerrit en ik kan mij zo voorstellen dat Gerrit huilt bij het zien van dergelijk diep verdriet. Tja… de wereld draait altijd door. We kijken het nieuws en gaan terug naar onze eigen zorgen, geluk, verdriet of pijn: het resultaat van onze eigen imperfectie waar wij maar geen vergeving voor vinden. We willen altijd beter, altijd meer en in die zoektocht verliezen we wat werkelijk belangrijk is uit het oog. Het antwoord op imperfectie is vergeving. De waarheid van vergeving is dat wij mensen perfect imperfect zijn: zonder vergeving geen liefde, en zonder liefde geen wonderen. Het zijn mooie woorden maar zij, de verloren moeder, heeft daar geen boodschap aan. Voor haar is vergeving een verwonderlijke begrip. De werkelijke betekenis van Hemelvaartsdag is een code, een metafoor. Het is het wonder dat de Hemel in ons allemaal woont: het wonder van liefde. En gaat vergeving, de hoogste en wellicht de moeilijkste spirituele les, niet over goedkeuring maar het verleden daar laten waar het hoort: onze imperfectie van onszelf en anderen te omarmen en te leven vanuit liefde. Ja… we kunnen wel degelijk iets doen. Zoals de adem van paniek en angst onzichtbaar voelbaar is, zo is de troost van liefde even ervaarbaar. Het troostvolle parfum van liefde dat we uitzenden verzacht de pijn en verlicht de eenzaamheid. De gedachte van Hemelvaartsdag is dan ook om je te verzoenen met je eigen imperfectie en de Hemel in jezelf te omarmen. En mocht je nog wat liefde overhebben stuur het naar hen die deze week zo verwond zijn. Dat helpt meer dan de illusie van God’s wil. Zo maar liefs, Patty Harpenau
2 Reacties
 Het was stil in zijn kamer. Ik klopte op de deur en hoorde niets. Ik liep zachtjes naar binnen en vond mijn zoon in een verbeten gevecht achter zijn spelcomputer. Hij speelde Nintendo. Zijn tong stak gespannen uit zijn mond en zijn brilletje hing scheef op zijn vijfjarige neus.
‘Wat ben je aan het doen, lieverd?’ vroeg ik zacht om hem niet te storen. Er kwam geen antwoord. ‘Wil je niet wat eten?’ probeerde ik nog. ‘Jeetje, mam. Ga weg. Door jou ben ik een leven kwijt. ’Oeps, dacht ik, dat klinkt serieus. Een zoon die een leven kwijt is geraakt, is een serieus probleem voor een ouder. Hij zuchtte diep. Er kwam een bizar geluid uit zijn computer: een slurpende klank en tot mijn verbazing zag ik op het scherm dat zijn Super Mario kennelijk was overleden. Althans, zo leek het: een klein stoer mannetje met een ludieke snor verdween in een soort van afvoerpijp om even later weer fier en vrolijk te herrijzen in een nieuw land. Mijn zoon haalde diep adem. Klaar voor een nieuwe strijd en zijn kleine behendige vingers vlogen als een Wizard over de zwarte joystick. Tot mijn stomme verbazing zag ik zijn Mario over heuvels vliegen, door muren breken, over de meest ingenieuze constructies springen en in de lucht verscheen een regen aan gouden muntjes. Gefascineerd zag ik hoe mijn oudste telg zijn Mario liet springen in een lucht van goud die vervolgens veranderde in levenspunten. ‘Zo mam, ik heb mijn leven weer terug.’ Ik haalde opgelucht adem. ‘Mag ik ook even?’ vroeg ik nieuwsgierig. Hij keek mij aan: ‘Mam, dit ga je niet begrijpen.’ ‘O,’ zei ik en hij deed alsof ik was opgelost in de kamer. Maar kennelijk kreeg hij medelijden met me. Een bedelende moeder is immers voor een kind onweerstaanbaar. ‘Nou mam, vooruit dan maar. Zo werkt het. Dit is Super Mario en de bedoeling is dat je hem door de uitdagingen van het eerste land heen leidt. Hij begint klein, maar onderweg gaat hij groter groeien als je hem genoeg levenservaring geeft.’ Ik pakte onhandig en onwennig de joystick van hem over. Mijn Mario schoot alle kanten op, behalve de goede, en mijn zoon viel slap van het lachen om. Het spel wende snel en ik ontdekte dat ik Mario alle kanten op kon sturen. Met verwondering keek ik hoe ver en wijds ik mijn nieuwe vriend ook naar achteren of naar voren liet lopen, er geen grens was. ‘Verrek’ hoorde ik mezelf mompelen. ‘Krijg nou wat, dit spel is oneindig. Het lijkt het leven wel: ook grenzeloos.’ Mijn zoon verloor zijn geduld door mijn gestuntel: ‘Kijk mam, zo werkt het! Hij speelde het me voor. Mijn Mario stapte vrolijk over van alles en nog wat heen, groeide, overwon obstakels en kreeg daar waar het niet lukte nieuwe kansen. Bij elke geslaagde uitdaging ontving hij nieuwe levensbonuspunten. Eenmaal aan het einde van het veroverde land, verdween hij in een tunnel om even later opnieuw in een ander land geboren te worden. Ik hapte naar adem en dacht, dit lijkt verdorie wel op het proces van incarnatie. Wat een spel… Dit is de perfecte metafoor voor het leven. Een oneindig veld met mogelijkheden. ‘Zeg lieverd’, vroeg ik mijn zoon. ‘Hoeveel levens heeft onze vriend eigenlijk?’ Het was alsof ik de domste vraag van de wereld stelde: ‘Oneindig mam. Tot hij alles heeft geleerd.’ ‘Maar waarom doet hij dat?’ Hij zuchtte om zijn ongeduld te verbergen: ‘Mam, dat doet hij om groter en gelukkiger te worden.’ Ik liep verdwaasd de kamer uit en belde mijn beste vriendin. ‘Ken jij Super Mario?’ vroeg ik haar. ‘Nee, nooit van gehoord. Wie is dat?’ vroeg ze belangstellend. 'Super Mario is vanaf nu mijn held,’ vertelde ik haar. ‘Hij woont in een grenzeloze wereld met oneindige mogelijkheden. Ik weet niet wie dit briljante spel heeft bedacht, maar één ding weet ik zeker. Hij had eigenlijk een goeroe moeten worden.’ Dezelfde avond kwam ze op bezoek. Mijn zoons sliepen bij hun vader. We openden een fles wijn en kropen giechelend in de kamer van mijn oudste achter zijn bureau. Het scherm floepte aan en gewapend met de joystick gingen we aan de slag. Ik moest door het eerste land om haar het wonder van het nieuwe leven van Super Mario te laten zien. Maar het lukte niet hem over een grote muur heen te laten springen. Wat we ook deden, we kregen het niet voor elkaar. Ik belde hun vader. ‘Sorry dat ik nog zo laat bel, maar is hij toevallig nog wakker?’ Mijn ex hing verbolgen op. Vijf minuten later rinkelde de telefoon en ik hoorde de zachte stem van mijn oudste: ‘Mam, ik kan niet te hard praten hoor, anders krijg ik straf. Wat is er?’ ‘Hoe krijg ik in godsnaam Mario over de muur?’ Ik hoorde hem gniffelen: ‘Mam, maak hem groot, dan stapt hij er zelf overheen.’ ‘Jeetje, werkt het zo simpel?’ vroeg ik verbluft. ‘Ja, mam. Think Big.’ Patty Harpenau Inspiratie... mooi woord vind je niet?
Ik schrijf graag in de nacht als de wereld slaapt. Als er een indigo deken van rust over mijn huis en het water ademt. Je moet weten dat ik een nachtwandelaar ben. De nacht en ik zijn goed bevriend: haar stille uren bieden de mooiste momenten als je de El Duende, de innerlijke woordenwind van inspiratie, wilt ontmoeten. Zo maakt zij mij regelmatig wakker met een nieuw verhaal, of zomaar een gedachte, of zomaar iets dat ik niet kan of mag vergeten. Berustend dat haar inspiratie mij geen uitstel verleent sluip ik zacht naar beneden om mijn hondenvrienden niet in hun zoete slaap te storen. Desondanks word ik altijd betrapt door mijn oudste. Zijn staart slaat verheugd op de houten vloer: klop, klop, klop… en verbeeld ik het mij dat hij naar mij grijnst? ‘Sssstttttt,’ mompel ik dan want als de twee andere kwispelende dames ontwaken is het gedaan met de rust. 'Ssssttttt,’ aai ik hem en hij kijkt mij begripvol aan met zijn bruine ogen waar de wijze goudgele kleur van de maan in woont. Mijn vriend is immers al oud, al bijna achttien jaar is hij de troost, vreugde en liefde in mijn leven. Onvoorwaardelijk in zijn trouw en bescherming. Vergis je niet… met zijn verweerde botten zou hij voor mij vechten. Hij krijgt een kluif en ik een cappuccino, we sluiten zacht de deur van mijn schrijfkamer en hij slaapt zijn mooie dromen verder met zijn warme snuit op mijn blote voeten terwijl ik schrijf. Ooit was ik boos op zijn eigenwijsheid: ik moest zijn oren druppelen van de arts maar hij weigerde dit pertinent. Zo weigert hij ook resoluut naar de kapper te gaan en is hij tot op het bot beledigd als ik hem desondanks achterlaat. Dan spreekt hij ruim drie dagen niet met mij en weet hij zelfs de verleiding van een stukje worst te weerstaan. ‘Als ik ooit terugkom in dit leven, kom ik terug als jou, wonend bij mij,’ mopper ik soms op hem als hij mij rustig een uur laat wachten. Hij heeft namelijk een voorliefde voor mollen en muizen, graaft lang en diep en als het hem behaagt terug te komen dan kijkt hij mij uitdagend aan: ‘Zeg… ik wacht in de nacht bij jou dus kun jij rustig ook een keer op mij wachten.’ Ja… als incarnatie werkelijk bestaat en je kunt bij de Hemelse poort een karakter uitkiezen dan zou ik direct dat van hem nemen: onverschrokken moedig, weergaloos liefdevol, onuitstaanbaar onbeïnvloedbaar maar tot op het bot rechtvaardig. Het sprookje gaat dat in de nacht alle zielen elkaar ontmoeten in de school van dromen. Dat de wijsheid van de ziel het beste te beluisteren is in de uren dat het leven slaapt. Ik kan het beamen want zo schreef ik één adem mijn boek The Life Codes en reisde ik mee met de woorden die ik overdag nooit had kunnen bedenken. Het werd het boek dat ik vrijwel over de hele wereld zou na reizen en bij elke interview kreeg ik dezelfde vraag: ‘Waar heb jij de inspiratie gevonden?’ En ik kon geen ander antwoord bieden dan dat ik een nachtwandelaar ben. Ja, de nacht kent ongekende schoonheid. Heb je ooit languit in het gras gelegen onder het sprankelende deken van een sterrenhemel? Heb je toen gevoeld dat er momenten zijn dat alles dezelfde adem ademt, hetzelfde leven leeft, dat boven zoals beneden is? En binnen zoals buiten? Probeer het eens als je op zoek bent naar een belangrijk antwoord; fluister je vraag in de nacht. Weet je wat zo verwonderlijk is? Opeens word je wakker met een idee dat niet meer kan wachten. En als je dat overkomt dan is het zaak om onverschrokken moedig, weergaloos liefdevol, onuitstaanbaar onbeïnvloedbaar maar tot op het bot rechtvaardig te zijn. Rechtvaardig naar jezelf om het mooiste van jezelf te leven want het enige wat een mens echt te verliezen heeft, is zijn droom. Mijn oude wollige Nachtwandelaar leert het mij elke dag. Al bijna achttien jaar. Een van de allermooiste momenten uit mijn leven is schrijven met zijn warme snuit op mijn blote voeten in de woordenwind van de nacht. zomaar liefs, Patty Harpenau Mooi woord vind je niet? Liefde…
Er is niets dat ons zo kan ontroeren als de liefde. Als liefde je aanraakt, jou zacht en teder met haar geur omhult, dan weet je dat het leven goed is. Want dat kan liefde doen… ze voelt als een zachte warme jas die je nooit meer zou willen uittrekken. En toch is er ook niets dat ons zo kan verwonden als de liefde. Liefde kan je hart letterlijk breken; zo erg dat het je de adem beneemt, als een woeste storm die in je ziel raast omdat je meent dat je het vermogen om ooit nog gelukkig te zijn bent kwijt geraakt. Ja, ook dat kan de liefde doen. Maar het geheim van liefde is dat ze ook alles heelt want liefde is immers rechtvaardig. Ook al lijkt het soms van niet. Ze biedt altijd een ingang naar een nieuw begin: want haar werkelijke betekenis is het parfum van compassie. Het was eens op een verloren dag dat zomaar dat wat ik als mijn liefde benoemde liefdeloos werd. Als de meest venijnige ijzel bevroor mijn hart toen hij voor de laatste keer de deur sloot. Nee, ik had geen woorden meer, verslagen zakte ik op de grond, zocht mijn wang troost op de koude stenen en besefte ik dat ik voor het eerst in mijn leven was geraakt door de riekende lucht van kwaadaardigheid. Zo bleef ik liggen tot het ochtend werd, tot ik werd opgetild door de warme armen van onvoorwaardelijke liefde. Mijn beste vriend fluisterde zacht:’ Meisje, toch… ik ben bij je.’ De dagen gleden voorbij en net als het ritmische verloop van de seizoenen veranderde mijn innerlijke winter naar een zacht vernieuwend voorjaar. Ik keek naar de wolken, ademde de hemel in en wist dat ik een uiterst belangrijke les had geleerd: je leert pas echte liefde kennen als je haar schaduw moedig hebt overwonnen. Nee, het is eigenlijk niet waar dat liefde ons verwond. Het is ons gebrek aan zelf-liefde die een ingang biedt aan liefdeloosheid. Als we de innerlijke compassie verliezen om onszelf lief te hebben, komt er iets of iemand op ons levenspad die dit laat zien. Want liefde heeft niets te maken met alles goed vinden maar is zij juist de kracht die ons leert dicht bij onszelf te zijn. En liefde kan ook streng zijn, als een wijze moeder, die ons onverbiddelijke lessen onderwijst want voor minder gaat ze niet… , ze geeft niet op tot wij van onszelf leren houden. De allermooiste liefde is immers de zachtheid voor ons zelf. Innerlijke liefde is zelfbescherming, weten wie je bent en waar je voor staat, de innerlijke kracht van je eigen wijsheid voelen en herkennen wat liefde of liefdeloos is. Liefde is als een stad met straten waar het licht brandt en liefdeloosheid is als een donkere wijk met duistere stegen waar je niets te zoeken hebt. Zo simpel werkt het. En ach ja… harten helen weer, oude wonden verdwijnen met de tijd, en bloeit liefde altijd weer op. Ze is het meest hardnekkige onkruid of beter gezegd een magisch kruid dat altijd bereid is om je leven te verwonderen. Ze is wijs de liefde. Heel wijs. En als je goed naar haar luistert dan vertelt ze jou dat je altijd meer liefde van het leven terugkrijgt als dat je meent verloren te zijn. Wellicht niet zo als je het had verwacht of had gehoopt maar als je durft los te laten dan zul je merken dat je opeens wordt opgetild door onvoorwaardelijke armen die op je wachten. Ja… liefde kan toveren, vooral als je zelf liefde bent. zomaar liefs, Patty Harpenau Mooi woord vind je niet? Zacht...
Zacht Zijn is niet wollig of slap. Zacht Doen is niet zomaar mee wapperen met de wind. Zacht Leven is juist het prachtige talent om onze innerlijke kracht gebruiken. Een kracht die wonderen kan doen. Wij mensen doen veel op wilskracht. We moeten, we willen, we eisen. En op een dag kijken we in de spiegel en ontmoeten we onze vermoeide ogen. Met een duffe blik zuchten we omdat het leven niet gaat zoals we willen of hadden gehoopt. Maar weet je wat het is? Wat het echt is? Het leven is zacht... De natuur ontvouwt zich altijd ritmisch en zacht. En als we even zijn vergeten dat we een deeltje natuur zijn dan verliezen we onze natuurlijke zachtheid. Zacht is ook moeiteloos, zonder dwang, gewoon het leven laten ontvouwen zoals het is en je verheugen over de uitkomst. Een uitkomst die jij in je verbeelding hebt gezien, zonder details, maar een uitkomst die jij bereid bent om te ontvangen. Het klinkt zo simpel vind je niet? Maar zo simpel is het wel. Ik was denk ik vier jaar oud. Ik stoeide met een moeilijke vraag en kon het antwoord niet vinden. Mijn moeder vond mij peinzend op een stoel en lachte om mijn serieuze gezicht:' Liefje,' zei ze, ' denken moet je aan een paard overlaten die heeft een groter hoofd.' Mijn vader hoorde haar woorden vanuit de keuken en stak vrolijk zijn hoofd om de deur:' Wel nee... denken moet je aan het universum overlaten, die wijsheid is nog veel groter.' Het duurde jaren voordat ik zijn woorden echt begreep. Ik reisde vrijwel over de hele wereld op zoek naar het geheim van creatie. Mijn boekenkast werd een bibliotheek en in de nacht als ik schreef verbeeldde ik mij wel eens wat er zou gebeuren als al mijn boeken echt tot leven zouden komen. Als de wind van woorden zou opsteken, de woordenbries alle zinnen bij elkaar zou waaien, wat zou er dan gebeuren als ik er één woord voor mocht verzinnen? Het eerste woord waar ik aan dacht was; ja... Zacht. Ik ademde het woord in om te voelen wat ze mij zou vertellen. En voelde ik hoe mijn hart zich opende voor zachtheid. Het zijn maar vijf letters maar het voelde als een holografisch woord want haar betekenis vouwde open. Allereerst de zachtheid van liefde, zachte veilige zelfliefde, met compassie en vergeving. Vervolgens ontvouwde zich een diepe dankbaarheid voor het leven zelf, voor de schoonheid van elke nieuwe dag, met een ontluikende zomer, de dauw op het gras, de bedelende eenden in de tuin en de bloesem van de appelbomen zacht wiegend in de wind. Ja... alles werd zacht in mij. Er was niets meer om tegen te vechten of voor te vechten. Alles was goed zoals het is... en ook mijn leven leek opeens zo nieuw en fris en keek ik met verwondering terug naar mijn levenspad. Stap voor stap was ik gegroeid in alle opzichten; fysiek, emotioneel en als laatste spiritueel. En drong haar betekenis echt tot mij door: zachtheid opent alle deuren naar de intelligentie van het universum en als je iets in zachtheid vraagt krijg je altijd antwoord want het universum- is net als jij - springlevend. Alleen is haar taal niet die van woorden maar eerder een zachte tinteling. Alsof het leven opeens je hart kietelt. Als je mijn woorden leest en je hart is vermoeid probeer het eens... Zet de mooiste muziek op die je kunt vinden, leg je hoofd rustig neer, adem naar je hart en fluister je dromen in haar luwe wind. Tel je zegeningen in plaats van je teleurstellingen, dank dat wat jij als God benoemt dat je het leven kunt zien, ruiken, proeven, horen en beleven en als het goed is voel je zachtjes je hart open gaan. Aai dan over je hart en vraag aan de intelligentie van het leven, het wijze veld van het universum, om je leven te helen. En dan? Probeer dan zacht te zijn. Nee, niet wollig of slap, maar gewoon zacht en je zult merken dat de innerlijke wind van liefde als vanzelf in je leven ontwaakt. Zo maar liefs, Patty Harpenau Het idee werd eigenlijk geboren tijdens het schrijven van mijn nieuwste boek, De Verhalenvrouw. Een boek dat de lezer leert om het verhaal van zijn leven te gaan schrijven. Niet zozeer het verhaal van het verleden, dat is immers al bekend, maar een levende legende voor de toekomst…
Levende verhalen Ja, elk mens leeft een levensecht verhaal. En de verhalenlijn werkt zo’n beetje als bij een TomTom: als je ergens naar rechts afslaat dan navigeert het leven met je mee en kijk je recht in de ogen van nieuwe mogelijkheden. Je verhaal teruglezen is uiterst waardevol en zo rijg je het geleefde leven als een kralenketting aan elkaar en wordt het doel zichtbaar. Een verhaal waarin we opstaan, onze tranen drogen, nieuwe dagen beginnen en soms ook een heel nieuw hoofdstuk. We leven het mooiste en het minste van onszelf en als we de moed hebben vergeven we onszelf het minste om het mooiste te hervinden en leven we door. Natuurlijk ken je het verhaal van je geschiedenis, maar heb je ook het verhaal van je toekomst geschreven? Het is belangrijk want het schrijven van wie je wilt zijn is een regelrechte daad van creatie… Laat de TomTom van je ziel nieuwe wegen zoeken! De Verhalenvrouw Zo ontdekte ik tijdens het schrijven van De Verhalenvrouw dat elk mens een eigen verhaal schrijft maar dat wij samen ook een legende schrijven; een epos in een oneindig groot boek. De wereld om ons heen lijkt een angstig verhaal: dat van terreur en verdriet, maar tegelijkertijd staan ook steeds meer mensen op om samen het verhaal te schrijven van liefde, vriendschap en verbinding. Tijdens het schrijven vloog ik mee met de woorden, volgde ik de innerlijke wind van inspiratie en belandde ik in oude legendes en verhalen. Zoals het sprookje van de Zielendief, een slimme duistere tovenaar die de ziel van mensen steelt om ze te laten vergeten dat ze geweven zijn uit universele wijsheid. Ik kwam terecht bij de eeuwenoude wijsheid van de Verhalenvrouw, die bij de geboorte van elk nieuw mensenkind zacht het levensverhaal influistert en bij een verwonderlijke rabbi, die in de school van het leven mensen onderwees hoe men het pad van de ziel kan ontdekken. Nou, ja.. nog even, dan is het boek klaar om gelezen te worden en doe ik een regelrechte oproep aan alle verhalenvertellers van de wereld om hun legende toe te gaan voegen aan het boek van het leven. De school van het leven Tijdens het schrijven bedacht ik ineens wat er met de oudste scholen van het leven is gebeurd. Van oudsher werd hier het leven onderwezen door levensleraren die de codes van wijsheid meegaven aan luisterende oren en verlangende harten. Het klinkt wellicht groots om te zeggen, en ik noem het vanuit een diepe bescheidenheid, maar zelf ben ik opgeleid door een oude levensleraar in deze codes van leven, wijsheid en de ziel. Ik geef al jaren les, alleen heb ik het nooit dit etiket willen geven, tot de dag dat ik bedacht dat mensen wellicht hulp kunnen gebruiken bij het verhaal van hun leven. Zo werd de Life School geboren en zag ik tijdens de workshops prachtige veranderingen gebeuren. Alsof de deelnemers opeens het innerlijke navigatiesysteem terugvonden, terug naar hun dromen, verlangens en dat wat ze echt wilden leven. Een van de deelnemers vroeg mij of zij ook een Life School kon starten en toen dacht ik… ‘tja… waarom ook niet?’ Ik schreef de workshops uit, maakte het lesmateriaal en opeens keek ik in de ogen van de eerste groep, een tweede en een derde. Nu, een half jaar later, zijn ze aan de slag, door heel Nederland en zelfs in België. Plannen ze workshops in, vormen ze een hechte en warme familie en schrijven ze samen een levensecht verhaal, het verhaal van de Life School, en ik heb zelden zo’n passie en toewijding gezien bij coaches die ik heb mogen opleiden. ‘Nou ja,’ dacht ik. Dan maken we ook maar een website voor ze zodat ze makkelijk zijn te vinden en dan ook maar een facebookpagina. Het zijn immers een stel blije eikels waar je alles voor doet. En nu kijk ik met verwondering hoe de Life Schools als paddestoelen uit de grond schieten… wat ongelofelijk gaaf. Wat een fantastisch cadeau. ‘En nu?’ vroeg mijn beste vriendin. ‘Pat, wat ga je nu doen? Hopelijk nog niet sterven toch?’ Ik ben het niet van plan maar in ieder geval is het gedachtegoed van mijn leraren met zorg en toewijding in hun harten geplant. ‘Tja wat nu?’ bedacht ik en toen ging de telefoon. De stem van een buitenlandse vriendin begroette me zacht: ‘Pat, zou je naar ons toe willen komen want wij willen ook graag een Life School starten.’ The Story of your life Zo werkt het dus kennelijk als je een verhaal schrijft… het leven antwoordt meteen met nieuwe wegen. Zo belangrijk is het dus om je verhaal te schrijven. Ach, het is net als bij een taxi: de chauffeur wil ook graag weten waar je naar toe wilt reizen. En inderdaad, het schrijven van je verhaal is een reis, een daad van creatie. Mocht je er hulp bij nodig hebben dan wachten op jou uiterst enthousiaste Life Teachers die je daarbij kunnen helpen. Gewoon in zeven workshops, waarin je reist van het verleden naar de toekomst en daarmee het heden zichtbaar wordt. Nog even en mijn boek verschijnt. Nog een paar weekjes en ik weet dat wat je in liefde schrijft, altijd in liefde zal worden ontvangen. Ik verheug mij ten zeerste om jullie kennis te laten maken met De Verhalenvrouw. Zoals altijd met warme groet, Patty Harpenau Dag lezende ogen,
Ik wilde het al jaren. Maar soms wacht ik te lang, wacht ik op iets of iemand die mij een duwtje geeft. terwijl ik in mijn hart weet ik dat ik wacht op niemand anders dan mezelf. Wellicht is het wachten- op later tot ik groot genoeg ben-, of gewoon wachten omdat het soms te groot lijkt. Maar in mijn hart klopte al heel lang een droom…. om een echte Life School te starten maar desondanks deed ik niets. De klok tikt onverstoorbaar door... En toen gebeurde er afgelopen jaar iets in mijn leven dat mijn fundament deed trillen: ik werd opeens ziek. Op een stoel in een lege witte hal, met het eenzame gezelschap van een tikkende klok, wachtte ik op de uitslag. Mijn hart bonkte woest en niets hielp… werkelijk niets. Alle lessen, die ik van mijn spirituele leraren had geleerd, verbleekten bij deze angst. De deur ging open: ik keek recht in de ogen van een arts die mij vertelde dat ik werkelijk door de hemel in bescherming was genomen omdat ik er zo vroeg bij was. Zo vroeg en zo op tijd. Hij verzocht mij om nog even te wachten maar wilde mij het goede nieuws alvast vertellen. Ik besloot om nooit meer te wachten... De gang bleef leeg, hoe verwonderlijk was dat, en mijn blik gleed opnieuw naar de klok die onverstoorbaar doortikte. Even leek het alsof hij alleen voor mij tikte…, het geluid werd intenser, of verbeeldde ik het mij? Vast wel… maar desondanks bedacht ik mij:’ Jij wacht nog geen tel, je tikt en tikt en tikt onverstoorbaar door, net als het leven: waar wacht ik eigenlijk op?’ Een uur later stond ik buiten, keek naar de wolken, naar de lucht en ademde ik diep het leven in, alsof ze nieuw was. En besloot ik om nooit meer te wachten. Nee… nooit meer. In de weken daarna belde ik mijn oude leraar en vroeg hem om toestemming om zijn lessen door te gaan geven. Zijn antwoord was helder:’ Ik vind dat je al te lang heb gewacht.’ De kracht van spirituele intelligentie Twee weken later keek ik in de ogen van de eerste groep en hoorde ik de klank van mijn stem het volgende zeggen:’ Welkom bij De Life School. We gaan een reis maken door de kracht van spirituele intelligentie. In elk mens woont een diepe intelligentie van de ziel, een helder en diep innerlijk weten, een intelligentie die je niet hoeft te ontwikkelen, want ze is je aangeboren, ze is er gewoon en het enige dat je hoeft te doen is deze kracht te herinneren.’ Met de groep reisde ik door de codes van het leven, naar geluk, dromen en verlangens, vervolgens door naar meditatie en vrijheid, en als laatste naar de codes van creatie. En zag ik met ontroering hun groei tot bloei komen en vaak… ja, heel vaak… hoorde ik een zucht met een diep verwondering:’ Waarom heb ik zo lang gewacht?’ We geven les in dat wat we zelf het meest hebben geleerd... Tja.. we geven les in dat wat we zelf het meeste hebben moeten leren. Hoe verwonderlijk is dat wel niet? Alsof we eerst ervaringsdeskundige moeten worden in de schaduw van onszelf, om pas daarna echt het licht van wie wij zijn te ontdekken, en het echt gaan leven. Ik ben mijn hele leven gefascineerd door de kracht van spirituele intelligentie. Ik heb het voorrecht gehad om de halve wereld af te reizen naar oude en wijze levensleraren. Zo leerde ik in het hart van Jerusalem de codes van het leven, in de ziel van Hebron de codes van creatie, in India de codes van de ziel en leerde het leven mij, als de wijste lerares van iedereen, de codes van het hart. Spirituele intelligentie staat los van spiritisme, new- age of andere wolligheid. Het gaat niet om religie of een intellectueel vermogen, het draait maar om één ding en dat is de herinnering van je menselijkheid en het terugvinden van je eigen kracht. Waar wacht je nog op? Weet je wat het allermooiste is? Het woont allemaal al in jou. Je wist het al. Maar ergens onderweg ben je het verleerd omdat je hoofd anders ging denken dan je ziel. En wellicht klink ik wat spiritueel… maar je komt pas in je kracht als je de wijsheid van het leven door je heen kunt laten gaan en jezelf daarin durft te vertrouwen. Dan durft je echt het verhaal van je eigen leven te gaan leven. Ongeacht wat iemand zegt.. en wellicht is dat wel waar we allemaal op wachten: op toestemming. Niet van een ander maar van jezelf. Dat is mooi. Dan kan je aan de slag. Want dat laatste is onafhankelijk van de buitenwereld maar van je eigen spirituele intelligentie in je binnenwereld. En dan… leef, vlieg en laat je verwonderen wat er zich dan in je leven kan ontvouwen. Tja… het leven is oprecht een heuse Life School en ze wacht geduldig tot jij je herinnert wie je bent. Zoals altijd met warme groet, Patty Harpenau Mijn grootste wens voor 201
Ik zie altijd op tegen het vuurwerk. Niet omdat ik het gekleurde licht aan de hemel niet mooi vind maar het zijn de forse knallen die de herinneringen terug brengen aan de tijd dat ik in het hart van Jerusalem woonde. De eerste knal was meestal het ijzingwekkende signaal dat een bus, winkel, marktkraam of soms een complete straat ontplofte. De klank van vuurwerk is voor ons vrede, een nieuw begin, maar voor heel veel mensen is dat het niet: het is het geluid van angst. En daarbij denk ik aan de vluchtelingen die door een regen van kogels en bommen naar ons land zijn gekomen. Ik vraag mij af hoe zij ons vuurwerk zullen beleven als de klok op twaalf uur staat. Is het eigenlijk niet bizar dat de knallen van vreugde zo lijken op de explosie van terreur? De band, die tijdens de aanslag in Parijs speelde, dacht in eerste instantie dat iemand vuurwerk aan het afsteken was… Eén van de slachtoffers sprak de volgende woorden: ‘Het leek op het vuurwerk van de duivel.’ Een vuurwerk van vrede Het antwoord van Parijs op terreur, en met hen de hele wereld, ontroerde mij diep. Wereldwijd schenen grote gebouwen als fakkels van vuurwerk in de kleuren van de Franse vlag. Zongen mensen hand in hand de woorden van John Lennon. Imagine all the people Sharing all the world You may say I'm a dreamer But I'm not the only one I hope some day you'll join us And the world will live as one De betekenis van Imagine Imagine is niet zomaar een lied. Het is een oproep aan de wereld om de kracht van verbeelding te gebruiken. Ja, wensen en verbeelding zijn belangrijk. Heel belangrijk. Een wens is een uitermate krachtige intentie. Een wens van één mens veroorzaakt een beweging. Een wens van vele mensen veroorzaakt een sterk krachtveld en als ik mij niet vergis zullen we dit licht in 2016 hard nodig hebben. De oudste wijsheid van de wereld leert ons immers dat daar waar licht woont, het kwaad van duisternis geen kans krijgt. You might say I am dreamer, but I am not the only one Er gaat elk jaar voor een vermogen aan vuurwerk de lucht in. Het hoort erbij of ik het nu leuk vind of niet. Maar klink ik als een dromer als ik het volgende opper: ‘Hoe zou het zijn als we pijlen met de intentie van vrede zouden oplaten?’ You might say I am dreamer, but I am not the only one… Nooit meer, maar dan ook nooit meer, hoop ik dat we zo’n triest beeld te zien krijgen van jonge mensen die zingend bij een concert het vuurwerk van haat om de oren krijgen. Mijn diepste wens voor 2016 is vrede, dat we vrij mogen zijn van onmenselijk terreur. Een fijne en veilige jaarwisseling. Patty Harpenau |
AuthorPatty Harpenau is trainer, coach en auteur van ruim veertig boeken over menskunde waaronder The Life Codes, dat internationaal is uitgegeven. Ze is directeur van The Life Foundation, een centrum voor innerlijke groei. Archives
Juni 2018
Categories |
RSS-feed
Coach opleidingenThe Soul Door- brainsurfingSeminar The Soul Door-Brainsurfen
|
A Happy Way of LifeCursus Happy Way of Life |
InformatieTHE LIFE FOUNDATION & PATTY HARPENAU
OFFICE@THELIFEFOUNDATION.NL copyright 2018 telefoon: 0346-830177 
|