Daar lig je dan… Jij met je gouden kaft, glanzend glad papier en zoveel woorden.  
Je kijkt mij aan alsof je zegt: ‘Nou, is dit wat je wilt? Wat je te zeggen en te delen hebt?
Vooruit dan maar, laat mij maar ademen want ik ben dol op meereizen in diepe jaszakken en versleten tassen. En oh, ik geniet zo van zachte handen die mijn nerven aaien, of de warme blik van lezende ogen, of wellicht wel een bulderende lach en wie weet, hier en daar een ontroerde traan. 
Ik lig zo graag geduldig te wachten op een nachtkastje tot ik weer geopend zal worden en dan fluister ik onhoorbaar om de slaper niet te storen iets liefs in een oor. Ja, daar droom ik van, want wat is een boek zonder lezer, nietwaar? Maar nu ik je toch spreek, heb ik nog een vraag aan jou; weet je het zeker? Ben je klaar voor want in mij woont jouw leven. En iedereen die mij leest weet wie jij bent.’ 

Ja, ik weet het zeker, lief boek van mij.
Ik schreef jou in de luwte van de zomer, in de stilte van de nacht, toen hielden wij elkaar gezelschap. Niemand die ons kon storen, er was een heilig verbond tussen de schrijver en dat wat geschreven wilde worden. Zo leerden wij elkaar kennen, een eerste prille vriendschap, vervolgens een opwindende verliefdheid en daar kwam het aroma van liefde tussen jou en mij, een bries met het parfum van inspiratie.
De eerste woorden kwamen langzaam, maar toen jij echt begon te spreken vlogen mijn vingers sneller, steeds sneller, tot ik zelf niet meer wist wat ik schreef. Zo gaat dat nu eenmaal als je schrijft met bezieling, dan vervaagt de buitenwereld en is er niets om te horen, of te voelen, of te weten, noch te willen. Er restte mij niets anders dan de stille overgave aan El Duende, de innerlijke schrijverswind. Zo werd jij geboren. 
Ja, ik weet het heel zeker, geen twijfel over mogelijk. 

Maar vandaag hou ik je nog even thuis. Nog een dag ben jij van mij, van niemand anders. Morgen mag je weg en zul jij je weg vinden zoals elk boekenkind dat doet. Maar vannacht gaan jij en ik nog even samen zitten, beloof ik je dat ik je nerven zal kietelen, je gouden kaft zal strelen tot je mij giechelend vraagt om te stoppen. Nog even zal ik je wiegen, zijn jij en ik samen, en zal ik je vertellen dat ik van je hou.  

‘Psst,’ fluister jij, ‘ik ben een beetje bang voor het donker. Stel je voor dat ik maandenlang ‘s nachts in een verlaten winkel op een plank moet liggen. Het lijkt mij zo onverdraaglijk eenzaam en ik zal jou zo dierbaar missen.’ 

Ja lief boek, ik kan je niet beloven dat je soms even moet wachten tot je naar een liefdevol huis wordt meegenomen. Maar ongetwijfeld zal dat gebeuren, want je bent een gouden boek en een zegen voor elk verlangend hart en steeds zal iemand weer van je houden. Het zal vast niet lang duren. Nee, echt niet lang. En mocht je eenzaam zijn, adem dan maar en weet dat wat in liefde geschreven is, altijd in liefde zal worden ontvangen. 

​

Het was stil in zijn kamer. Ik klopte op de deur en hoorde niets. Ik liep zachtjes naar binnen en vond mijn zoon in een verbeten gevecht achter zijn spelcomputer. Hij speelde Nintendo. Zijn tong stak gespannen uit zijn mond en zijn brilletje hing scheef op zijn vijfjarige neus.
‘Wat ben je aan het doen, lieverd?’ vroeg ik zacht om hem niet te storen.
Er kwam geen antwoord.
‘Wil je niet wat eten?’ probeerde ik nog.
‘Jeetje, mam. Ga weg. Door jou ben ik een leven kwijt.
’Oeps, dacht ik, dat klinkt serieus. Een zoon die een leven kwijt is geraakt, is een serieus probleem voor een ouder.

Hij zuchtte diep. Er kwam een bizar geluid uit zijn computer: een slurpende klank en tot mijn verbazing zag ik op het scherm dat zijn Super Mario kennelijk was overleden. Althans, zo leek het: een klein stoer mannetje met een ludieke snor verdween in een soort van afvoerpijp om even later weer fier en vrolijk te herrijzen in een nieuw land.
Mijn zoon haalde diep adem. Klaar voor een nieuwe strijd en zijn kleine behendige vingers vlogen als een Wizard over de zwarte joystick. Tot mijn stomme verbazing zag ik zijn Mario over heuvels vliegen, door muren breken, over de meest ingenieuze constructies springen en in de lucht verscheen een regen aan gouden muntjes. Gefascineerd zag ik hoe mijn oudste telg zijn Mario liet springen in een lucht van goud die vervolgens veranderde in levenspunten. 

‘Zo mam, ik heb mijn leven weer terug.’ Ik haalde opgelucht adem. ‘Mag ik ook even?’ vroeg ik nieuwsgierig. Hij keek mij aan: ‘Mam, dit ga je niet begrijpen.’ ‘O,’ zei ik en hij deed alsof ik was opgelost in de kamer. Maar kennelijk kreeg hij medelijden met me. Een bedelende moeder is immers voor een kind onweerstaanbaar.
‘Nou mam, vooruit dan maar. Zo werkt het. Dit is Super Mario en de bedoeling is dat je hem door de uitdagingen van het eerste land heen leidt. Hij begint klein, maar onderweg gaat hij groter groeien als je hem genoeg levenservaring geeft.’ Ik pakte onhandig en onwennig de joystick van hem over. Mijn Mario schoot alle kanten op, behalve de goede, en mijn zoon viel slap van het lachen om.

Het spel wende snel en ik ontdekte dat ik Mario alle kanten op kon sturen. Met verwondering keek ik hoe ver en wijds ik mijn nieuwe vriend ook naar achteren of naar voren liet lopen, er geen grens was. ‘Verrek’ hoorde ik mezelf mompelen. ‘Krijg nou wat, dit spel is oneindig. Het lijkt het leven wel: ook grenzeloos.’
Mijn zoon verloor zijn geduld door mijn gestuntel: ‘Kijk mam, zo werkt het! Hij speelde het me voor. Mijn Mario stapte vrolijk over van alles en nog wat heen, groeide, overwon obstakels en kreeg daar waar het niet lukte nieuwe kansen.
Bij elke geslaagde uitdaging ontving hij nieuwe levensbonuspunten. Eenmaal aan het einde van het veroverde land, verdween hij in een tunnel om even later opnieuw in een ander land geboren te worden. Ik hapte naar adem en dacht, dit lijkt verdorie wel op het proces van incarnatie. Wat een spel… Dit is de perfecte metafoor voor het leven.
Een oneindig veld met mogelijkheden.
‘Zeg lieverd’, vroeg ik mijn zoon. ‘Hoeveel levens heeft onze vriend eigenlijk?’ Het was alsof ik de domste vraag van de wereld stelde: ‘Oneindig mam. Tot hij alles heeft geleerd.’ ‘Maar waarom doet hij dat?’ Hij zuchtte om zijn ongeduld te verbergen: ‘Mam, dat doet hij om groter en gelukkiger te worden.’

Ik liep verdwaasd de kamer uit en belde mijn beste vriendin.
‘Ken jij Super Mario?’ vroeg ik haar.
‘Nee, nooit van gehoord. Wie is dat?’ vroeg ze belangstellend.
'Super Mario is vanaf nu mijn held,’ vertelde ik haar. ‘Hij woont in een grenzeloze wereld met oneindige mogelijkheden.
Ik weet niet wie dit briljante spel heeft bedacht, maar één ding weet ik zeker. Hij had eigenlijk een goeroe moeten worden.’ 
Dezelfde avond kwam ze op bezoek. Mijn zoons sliepen bij hun vader. We openden een fles wijn en kropen giechelend in de kamer van mijn oudste achter zijn bureau. Het scherm floepte aan en gewapend met de joystick gingen we aan de slag. Ik moest door het eerste land om haar het wonder van het nieuwe leven van Super Mario te laten zien. Maar het lukte niet hem over een grote muur heen te laten springen. Wat we ook deden, we kregen het niet voor elkaar.
Ik belde hun vader. ‘Sorry dat ik nog zo laat bel, maar is hij toevallig nog wakker?’ Mijn ex hing verbolgen op. 
Vijf minuten later rinkelde de telefoon en ik hoorde de zachte stem van mijn oudste: ‘Mam, ik kan niet te hard praten hoor, anders krijg ik straf. Wat is er?’ ‘Hoe krijg ik in godsnaam Mario over de muur?’
Ik hoorde hem gniffelen: ‘Mam, maak hem groot, dan stapt hij er zelf overheen.’ ‘Jeetje, werkt het zo simpel?’ vroeg ik verbluft.
​
‘Ja, mam. Think Big.’

Patty Harpenau 

Mooi woord vind je niet? Zacht... 
Zacht Zijn is niet wollig of slap.
Zacht Doen is niet zomaar mee wapperen met de wind. 
Zacht Leven is juist het prachtige talent om onze innerlijke kracht gebruiken. Een kracht die wonderen kan doen. 

Wij mensen doen veel op wilskracht. We moeten, we willen, we eisen. En op een dag kijken we in de spiegel en ontmoeten we onze vermoeide ogen. Met een duffe blik zuchten we omdat het leven niet gaat zoals we willen of hadden gehoopt. Maar weet je wat het is? Wat het echt is? Het leven is zacht... 

De natuur ontvouwt zich altijd ritmisch en zacht. En als we even zijn vergeten dat we een deeltje natuur zijn dan verliezen we onze natuurlijke zachtheid. 
Zacht is ook moeiteloos, zonder dwang, gewoon het leven laten ontvouwen zoals het is en je verheugen over de uitkomst. Een uitkomst die jij in je verbeelding hebt gezien, zonder details, maar een uitkomst die jij bereid bent om te ontvangen. Het klinkt zo simpel vind je niet? Maar zo simpel is het wel. 

Ik was denk ik vier jaar oud. Ik stoeide met een moeilijke vraag en kon het antwoord niet vinden. Mijn moeder vond mij peinzend op een stoel en lachte om mijn serieuze gezicht:' Liefje,' zei ze, ' denken moet je aan een paard overlaten die heeft een groter hoofd.' Mijn vader hoorde haar woorden vanuit de keuken en stak vrolijk zijn hoofd om de deur:' Wel nee... denken moet je aan het universum overlaten, die wijsheid is nog veel groter.' 

Het duurde jaren voordat ik zijn woorden echt begreep. Ik reisde vrijwel over de hele wereld op zoek naar het geheim van creatie. Mijn boekenkast werd een bibliotheek en in de nacht als ik schreef verbeeldde ik mij wel eens wat er zou gebeuren als al mijn boeken echt tot leven zouden komen. Als de wind van woorden zou opsteken, de woordenbries alle zinnen bij elkaar zou waaien, wat zou er dan gebeuren als ik er één woord voor mocht verzinnen? 
Het eerste woord waar ik aan dacht was; ja... Zacht. 

Ik ademde het woord in om te voelen wat ze mij zou vertellen. En voelde ik hoe mijn hart zich opende voor zachtheid. Het zijn maar vijf letters maar het voelde als een holografisch woord want haar betekenis vouwde open. Allereerst de zachtheid van liefde, zachte veilige zelfliefde, met compassie en vergeving. Vervolgens ontvouwde zich een diepe dankbaarheid voor het leven zelf, voor de schoonheid van elke nieuwe dag, met een ontluikende zomer, de dauw op het gras, de bedelende eenden in de tuin en de bloesem van de appelbomen zacht wiegend in de wind. 
Ja... alles werd zacht in mij. 

Er was niets meer om tegen te vechten of voor te vechten. Alles was goed zoals het is... en ook mijn leven leek opeens zo nieuw en fris en keek ik met verwondering terug naar mijn levenspad. Stap voor stap was ik gegroeid in alle opzichten; fysiek, emotioneel en als laatste spiritueel. En drong haar betekenis echt tot mij door: zachtheid opent alle deuren naar de intelligentie van het universum en als je iets in zachtheid vraagt krijg je altijd antwoord want het universum- is net als jij - springlevend. Alleen is haar taal niet die van woorden maar eerder een zachte tinteling.
Alsof het leven opeens je hart kietelt. 

Als je mijn woorden leest en je hart is vermoeid probeer het eens... Zet de mooiste muziek op die je kunt vinden, leg je hoofd rustig neer, adem naar je hart en fluister je dromen in haar luwe wind. Tel je zegeningen in plaats van je teleurstellingen, dank dat wat jij als God benoemt dat je het leven kunt zien, ruiken, proeven, horen en beleven en als het goed is voel je zachtjes je hart open gaan. Aai dan over je hart en vraag aan de intelligentie van het leven, het wijze veld van het universum, om je leven te helen. En dan? Probeer dan zacht te zijn. Nee, niet wollig of slap, maar gewoon zacht en je zult merken dat de innerlijke wind van liefde als vanzelf in je leven ontwaakt. 

Zo maar liefs, Patty Harpenau