Wat zou liefde doen?

Tja... over joods zijn op 5 Mei

Wat zou liefde doen? 

Een mooie vraag vind je niet… 

Wat zou liefde doen als je boos bent. Wat zou liefde doen als je in paniek bent. Wat zou liefde doen als je je zorgen maakt, of wat zou liefde doen als de wereld soms te groot lijkt, als het harder regent dan je hebben kan… tja, wat zou het antwoord zijn als je vanuit liefde zou leven?

De schaduw van liefde is immers verdriet, wrok, verharding of het onvermogen tot verbinding en is vaak de basis voor een conflict, een conflict met anderen of met jezelf.

Ik was vijf jaar oud toen ik thuiskwam met een blauw oog, een bloedneus en een beledigd hart. Een ruzie op het schoolplein. Huilend en woest tot op het bot stierde ik de woonkamer binnen.

Mijn vader zoende mijn oog, smeerde er roomboter op, en aaide het zilte vocht van mijn neus. Ik vloekte en tierde, en morgen… ja, morgen zou ik haar zeker tot moes slaan. 

Mijn vader trok mij op schoot, liet de razernij over zich heen komen en keek mij in mijn jonge ogen:’ Lief kind van mij, wat zou liefde doen?' 

En toen kwamen de tranen, echte tranen, niet van woede maar van oprechtheid en biechtte ik hem op dat ik haar had uitgescholden met vernietigende woorden en zij had niets anders kunnen doen dan mij te slaan.

Hij trok mijn jas aan, duwde mij zacht in de auto en we reden naar haar huis. Haar moeder deed de deur open, keek naar mijn oog en neus, en las het gezicht van mijn vader: wellicht kwam hij verhaal halen maar dat deed hij niet want mijn vader was liefde. Liefde in alles. Hij was immers zestig toen ik geboren werd en na een turbulent leven hadden de jaren zijn hart getraind, verzacht en wijs gemaakt. 

De deur ging open en we werden uitgenodigd in een warme keuken. Daar wachtte mijn dader met rode ogen. 

‘Zo,’ sprak haar moeder, ‘ uw dochter is goed gebekt voor haar leeftijd.’ 

‘ Tja,’ sprak mijn vader, ‘ uw dochter beschikt over een flinke vuist.’ 

Ze moesten lachen, liepen naar de woonkamer en lieten ons achter in de keuken. We keken elkaar aan, zij naar mijn roomboter-oog, en ik naar haar trieste ogen. Sorry, zei ik en zij duwde een zelfgebakken muffin in mijn handen uit het blik dat zij die ochtend mee had genomen en waarvan ik met vileine spot had gemeld dat ze een wit voetje wilde halen bij de juf. Dezelfde juf die in de klas had verteld dat joden vreemde mensen waren. En eerlijk gezegd was dat de bron van het conflict want vanaf die dag had ik een hekel aan haar. Want ja, ik voel mij joods en eerlijk gezegd had ik geen idee wat ze bedoelde.

Was het toeval dat ik mijn vriendin veertig jaar later tegenkwam in een demonstratie voor Israël? Ik denk van niet want vanaf die eerste ruzie heeft zij mij in alles tot op het bot verdedigd. Ze wenkte naar mij… ‘ kom, doe mee, je bent toch joods?' 

Maar ik demonsteer niet tegen. Een wijze les van Mathatma Gandhi leerde mij dat tegen iets vechten niet helpt maar dat de kracht van liefde alles heelt. Werkelijk alles heelt. Dus voel ik als een Moslim, bid ik als een Christen en bensj ik als Jood, want in mijn hart woont de les van mijn vader. 

En door de jaren heen schreef ik The Life Codes met het verhaal vanuit Jerusalem en schreef ik het vervolg, De Wizard, vanuit de overzijde aan de oever van Hebron. Want het verleden staat geschreven maar in het heden en daarmee de toekomst wacht ons maar één vraag: Wat zou liefde doen?