Zacht...

Mooi woord vind je niet? Zacht... 
Zacht Zijn is niet wollig of slap.
Zacht Doen is niet zomaar mee wapperen met de wind. 
Zacht Leven is juist het prachtige talent om onze innerlijke kracht gebruiken. Een kracht die wonderen kan doen. 

Wij mensen doen veel op wilskracht. We moeten, we willen, we eisen. En op een dag kijken we in de spiegel en ontmoeten we onze vermoeide ogen. Met een duffe blik zuchten we omdat het leven niet gaat zoals we willen of hadden gehoopt. Maar weet je wat het is? Wat het echt is? Het leven is zacht... 

De natuur ontvouwt zich altijd ritmisch en zacht. En als we even zijn vergeten dat we een deeltje natuur zijn dan verliezen we onze natuurlijke zachtheid. 
Zacht is ook moeiteloos, zonder dwang, gewoon het leven laten ontvouwen zoals het is en je verheugen over de uitkomst. Een uitkomst die jij in je verbeelding hebt gezien, zonder details, maar een uitkomst die jij bereid bent om te ontvangen. Het klinkt zo simpel vind je niet? Maar zo simpel is het wel. 

Ik was denk ik vier jaar oud. Ik stoeide met een moeilijke vraag en kon het antwoord niet vinden. Mijn moeder vond mij peinzend op een stoel en lachte om mijn serieuze gezicht:' Liefje,' zei ze, ' denken moet je aan een paard overlaten die heeft een groter hoofd.' Mijn vader hoorde haar woorden vanuit de keuken en stak vrolijk zijn hoofd om de deur:' Wel nee... denken moet je aan het universum overlaten, die wijsheid is nog veel groter.' 

Het duurde jaren voordat ik zijn woorden echt begreep. Ik reisde vrijwel over de hele wereld op zoek naar het geheim van creatie. Mijn boekenkast werd een bibliotheek en in de nacht als ik schreef verbeeldde ik mij wel eens wat er zou gebeuren als al mijn boeken echt tot leven zouden komen. Als de wind van woorden zou opsteken, de woordenbries alle zinnen bij elkaar zou waaien, wat zou er dan gebeuren als ik er één woord voor mocht verzinnen? 
Het eerste woord waar ik aan dacht was; ja... Zacht. 

Ik ademde het woord in om te voelen wat ze mij zou vertellen. En voelde ik hoe mijn hart zich opende voor zachtheid. Het zijn maar vijf letters maar het voelde als een holografisch woord want haar betekenis vouwde open. Allereerst de zachtheid van liefde, zachte veilige zelfliefde, met compassie en vergeving. Vervolgens ontvouwde zich een diepe dankbaarheid voor het leven zelf, voor de schoonheid van elke nieuwe dag, met een ontluikende zomer, de dauw op het gras, de bedelende eenden in de tuin en de bloesem van de appelbomen zacht wiegend in de wind. 
Ja... alles werd zacht in mij. 

Er was niets meer om tegen te vechten of voor te vechten. Alles was goed zoals het is... en ook mijn leven leek opeens zo nieuw en fris en keek ik met verwondering terug naar mijn levenspad. Stap voor stap was ik gegroeid in alle opzichten; fysiek, emotioneel en als laatste spiritueel. En drong haar betekenis echt tot mij door: zachtheid opent alle deuren naar de intelligentie van het universum en als je iets in zachtheid vraagt krijg je altijd antwoord want het universum- is net als jij - springlevend. Alleen is haar taal niet die van woorden maar eerder een zachte tinteling.
Alsof het leven opeens je hart kietelt. 

Als je mijn woorden leest en je hart is vermoeid probeer het eens... Zet de mooiste muziek op die je kunt vinden, leg je hoofd rustig neer, adem naar je hart en fluister je dromen in haar luwe wind. Tel je zegeningen in plaats van je teleurstellingen, dank dat wat jij als God benoemt dat je het leven kunt zien, ruiken, proeven, horen en beleven en als het goed is voel je zachtjes je hart open gaan. Aai dan over je hart en vraag aan de intelligentie van het leven, het wijze veld van het universum, om je leven te helen. En dan? Probeer dan zacht te zijn. Nee, niet wollig of slap, maar gewoon zacht en je zult merken dat de innerlijke wind van liefde als vanzelf in je leven ontwaakt. 

Zo maar liefs, Patty Harpenau