Ze kwam niet meer thuis...

Het is bijna zaterdag… tijd voor mijn blog. Ik zou kunnen schrijven over vergeving of over succes, of wie weet wel over overvloed maar in mijn hoofd hamert de zin:’ Ze komt nooit meer thuis.’

Gisterenavond keek ik naar een gevuld voetbalstadium, een wedstrijd die Amsterdam verloor maar Manchester won. En tussen het voetballen in schakelde ik over naar de BBC en zag ik haar…
Zij, een verloren moeder, die zo had gehoopt, zo had verlangt, tegen beter weten in, dat haar dochter levend gevonden zou worden maar nee, ze zou nooit meer thuis komen. Haar meisje vertrok- met hoepelrok, nieuwe schoenen, nagellak en lipstick-  naar haar idool en zou de avond van haar leven beleven. Zo had het moeten zijn maar zo ging het niet. 

Ik wil niet eens de woorden vinden om een dergelijke daad te beschrijven anders dan dat het vandaag Hemelvaartsdag is en ik hoop dat, wat wij als God benoemen, een uitzondering maakt en voor de dader de Hemeldeur potdicht houdt. Niks geen maagden of eeuwig leven, niks geen beloning of paradijs maar wellicht een eeuwige verbanning naar de duistere kelders van Lucifer. 

Ze kijkt verdwaasd in de camera. Het zal nog dagen duren voordat de betekenis van haar zin echt tot haar doordringt en laten we hopen dat er geen goedbedoelende priester opduikt met zalvende woorden dat het allemaal Gods wil is. Dat dacht de dader namelijk ook… 

Mijn neef Ben, heeft een ander woord voor God bedacht. Hij heeft gelijk vind ik. Want in de naam van God heeft de wereld afgelopen week zijn onschuld verloren. Ben noemt God Gerrit en ik kan mij zo voorstellen dat Gerrit huilt bij het zien van dergelijk diep verdriet.
Tja… de wereld draait altijd door. We kijken het nieuws en gaan terug naar onze eigen zorgen, geluk, verdriet of pijn: het resultaat van onze eigen imperfectie waar wij maar geen vergeving voor vinden. We willen altijd beter, altijd meer en in die zoektocht verliezen we wat werkelijk belangrijk is uit het oog. Het antwoord op imperfectie is vergeving.
De waarheid van vergeving is dat wij mensen perfect imperfect zijn: zonder vergeving geen liefde, en zonder liefde geen wonderen. Het zijn mooie woorden maar zij, de verloren moeder, heeft daar geen boodschap aan. Voor haar is vergeving een verwonderlijke begrip. 

De werkelijke betekenis van Hemelvaartsdag is een code, een metafoor. Het is het wonder dat de Hemel in ons allemaal woont: het wonder van liefde. En gaat vergeving, de hoogste en wellicht de moeilijkste spirituele les, niet over goedkeuring maar het verleden daar laten waar het hoort: onze imperfectie van onszelf en anderen te omarmen en te leven vanuit liefde.

Ja… we kunnen wel degelijk iets doen. Zoals de adem van paniek en angst onzichtbaar voelbaar is, zo is de troost van liefde even ervaarbaar. Het troostvolle parfum van liefde dat we uitzenden verzacht de pijn en verlicht de eenzaamheid. 
De gedachte van Hemelvaartsdag is dan ook om je te verzoenen met je eigen imperfectie en de Hemel in jezelf te omarmen. En mocht je nog wat liefde overhebben stuur het naar hen die deze week zo verwond zijn. Dat helpt meer dan de illusie van God’s wil. 

Zo maar liefs, 
Patty Harpenau